Τι πρέπει να πάρει από το Κίεβο ο Πούτιν για να μην αναβιώσει τον «Χειμερινό Πόλεμο» της Φιλανδίας

Ακόμα και ο χειρότερος πόλεμος φτάνει σε ένα τέλος, σχολιάζει ο Τζον Σίμπσον, αναλυτής του BBC. Μερικές φορές, γράφει, όπως το 1945, το μόνο αποτέλεσμα είναι η μάχη μέχρις εσχάτων. Κατά βάση, όμως, οι πόλεμοι καταλήγουν σε μια συμφωνία που δεν ικανοποιεί κανέναν πλήρως, αλλά τουλάχιστον φέρνει την αιματοχυσία στο τέλος.

Ισως αρχίζουμε να βλέπουμε την έναρξη αυτής της διαδικασίας να συμβαίνει τώρα μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Και οι δύο πλευρές θέλουν και χρειάζονται ειρήνη: η Ουκρανία, επειδή οι πόλεις της έχουν δεχθεί τρομερό χτύπημα και η Ρωσία, επειδή έχει ήδη θυσιάσει, σύμφωνα με τον Ουκρανό πρόεδρο, περισσότερους ανθρώπους και υλικό από ό,τι έχασε στους δύο συγκλονιστικά βίαιους πολέμους της στην Τσετσενία, αν και αυτό είναι αδύνατο να επαληθευτεί.

Κανείς, πάντως, δεν προτίθεται να υπογράψει μια ειρηνευτική συμφωνία που είναι πιθανό να οδηγήσει στη δική του πτώση. Για τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, η αναζήτηση τρόπων να βγει από τη σύγκρουση διασώζοντας την εικόνα του βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι έχει ήδη επιδείξει αξιοσημείωτη ικανότητα ως διπλωμάτη και είναι ξεκάθαρα πρόθυμος να πει και να κάνει ό,τι είναι αποδεκτό από τον ίδιο και τον λαό του, προκειμένου να απωθήσει τον ρωσικό στρατό. 

Γι’ αυτόν, υπάρχει ένας πρωταρχικός στόχος -να βεβαιωθεί ότι η Ουκρανία θα βγει από αυτή την τρομερή εμπειρία μια ενωμένη, ανεξάρτητη χώρα, όχι μια επαρχία της Ρωσίας, όπως πιθανά σχεδίαζε στο ξεκίνημα της αναμέτρησης. 

Για τον Πρόεδρο Πούτιν, το μόνο που μετράει τώρα είναι να μπορεί να μιλήσει στο κοινό του για νίκη, ανεξάρτητα από το ότι όλοι στη διακυβέρνησή του θα καταλάβουν ότι η Ρωσία βγήκε πληγωμένη από αυτή την περιττή εισβολή. Η μάχη θα είναι για την πειθώ της πλειονότητας του πληθυσμού, η οποία τείνει να πιστεύει σιωπηρά αυτό που τους λένε στην κρατική ρωσική τηλεόραση.

Τι χρειάζεται, λοιπόν, ο Πούτιν για να μπορεί να πουλήσει μια ιστορία νίκης στο εσωτερικό της χώρας του; 

Πρώτον, μια διαβεβαίωση, ίσως ακόμη και στο σύνταγμα της Ουκρανίας, ότι η χώρα δεν έχει καμία πρόθεση να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ στο ορατό μέλλον. Ο πρόεδρος Ζελένσκι έχει ήδη προετοιμάσει τον δρόμο για αυτό, ζητώντας από το ΝΑΤΟ κάτι στο οποίο δεν μπορούσε να συμφωνήσει (ζώνη απαγόρευσης πτήσεων) και στη συνέχεια επικρίνοντας τη συμμαχία ότι τον απογοήτευσε σε βαθμό που αναρωτιέται αν αξίζει πραγματικά να γίνει κάποιος μέλος. Με αυτή τη στρατηγική, το ΝΑΤΟ παίρνει την ευθύνη, την οποία μπορεί εύκολα να αντιμετωπίσει, και η Ουκρανία αποκτά την ελευθερία να ενεργεί όπως θέλει.

Αυτό, όμως, είναι το εύκολο κομμάτι. Θα είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί το θέμα της ένταξης στην ΕΕ, με την οποία διαφωνεί και η Ρωσία, αν και υπάρχουν τρόποι να γίνει.

Το πικρό χάπι, όμως, που θα πρέπει πιθανότατα να καταπιεί η Ουκρανία θα είναι η απροκάλυπτη κλοπή μέρους της επικράτειάς της από τη Ρωσία, σε πλήρη αντίθεση με την επίσημη διεθνή συνθήκη που είχε υπογράψει η Μόσχα για την προστασία των συνόρων της Ουκρανίας.

Η απώλεια της Κριμαίας το 2014 είναι κάτι στο οποίο η Ουκρανία μπορεί κάλλιστα να αναγκαστεί να αποδεχτεί, με κάποιο τρόπο. Και η Μόσχα επιδιώκει ξεκάθαρα να κρατήσει τις περιοχές στην ανατολική Ουκρανία που βρίσκονται ήδη σχεδόν αποκλειστικά υπό ρωσικό έλεγχο ήδη και ίσως περισσότερες.

Το 1939, ο Ιωσήφ Στάλιν εισέβαλε στη Φινλανδία, η οποία κάποτε ήταν μέρος της ρωσικής αυτοκρατορίας. Ήταν βέβαιος ότι τα στρατεύματά του θα κυριαρχούσαν σε χρόνο μηδέν – όπως ακριβώς σκέφτηκε ο Πούτιν για την Ουκρανία το 2022. Οι στρατηγοί του Στάλιν, λογικά τρομοκρατημένοι για τη ζωή τους, του υποσχέθηκαν ότι είχε δίκιο. Και, φυσικά, δεν είχε.

ξεκίνησε στις 26 Οκτωβρίου 1939 με τη σοβιετική εισβολή στο φινλανδικό έδαφος την 30 Νοεμβρίου 1939 και τελείωσε στις 13 Μαρτίου 1940 με τη συνθήκη ειρήνης της 

Ο επονομαζόμενος «Χειμερινός Πόλεμος» ξεκίνησε στις 26 Οκτωβρίου 1939 με τη σοβιετική εισβολή στο φινλανδικό έδαφος την 30 Νοεμβρίου 1939 και τελείωσε στις 13 Μαρτίου 1940 με τη συνθήκη ειρήνης της Μόσχας. Ο σοβιετικός στρατός ταπεινώθηκε και η Φινλανδία έμεινε με μια δικαιολογημένη εθνική υπερηφάνεια για την αντίσταση απέναντι σε μια υπερδύναμη. Έχασε βέβαια έδαφος, γιατί απολυταρχικοί ηγέτες όπως ο Στάλιν και ο Πούτιν πρέπει να βγαίνουν από αυτές τις περιπέτειες με τρόπο που θα εμφανίζονται ότι έχουν σημειώσει μια νίκη. Αλλά η Φινλανδία κράτησε το πιο σημαντικό, το πιο ουσιαστικό: την πλήρη ανεξαρτησία της ως ελεύθερου έθνους που ορίζει τη μοίρα του.

Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, η Ουκρανία -έχοντας αποκρούσει τόσες πολλές ρωσικές επιθέσεις- θα πρέπει να είναι σε θέση να το κάνει αυτό. Αν ο στρατός του Πούτιν δεν καταλάβει το Κίεβο και πολύ περισσότερα από τα εδάφη της Ουκρανίας, τότε η χώρα θα επιβιώσει ως εθνική οντότητα, όπως έκανε η Φινλανδία το 1940.

Η απώλεια της Κριμαίας και τμημάτων της ανατολικής Ουκρανίας θα είναι μια πικρή, παράνομη και εντελώς άδικη απώλεια. Αλλά ο Βλαντίμιρ Πούτιν θα πρέπει να αρχίσει να χρησιμοποιεί πολύ πιο ισχυρά όπλα από ό,τι έως τώρα, αν θέλει να βγει νικητής. Όπως έχουν τα πράγματα, την τρίτη εβδομάδα των μαχών, κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει σοβαρά ποιος θα είναι ο πραγματικός νικητής σε αυτό τον πόλεμο.