Ρεσμά Σαουτζανί: «Οι εργαζόμενες μαμάδες να επιστρέψουν στο γραφείο, όπως πριν…»

Η Ρεσμά Σαουτζανί, συγγραφέας και ιδρύτρια της οργάνωσης «Girls who Code», είναι κατηγορηματική. Οι χώροι εργασίας δεν υποστηρίζουν τη γυναικεία εργασία. Αν οι εργοδότες θέλουν να επιστρέψουν οι γυναίκες στις θέσεις τους, τότε πρέπει να χρηματοδοτήσουν σημαντικές αλλαγές.

«Αυτή την περίοδο, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ χειρότερη στιγμή για να είσαι εργαζόμενη γυναίκα. Από τα αναπαραγωγικά μας δικαιώματα μέχρι την οικονομική κατάσταση και την ψυχική μας υγεία, έχουμε συντριβεί και οι χώροι εργασίας δεν δουλεύουν για τις γυναίκες – ποτέ δεν δούλευαν» υποστηρίζει.

Όλα ξεκίνησαν από την πανδημική κρίση και τη μεγάλη «έξοδο» εργαζόμενων γυναικών που προκάλεσε. Σύμφωνα με στοιχεία από την αγορά εργασίας των Ηνωμένων Πολιτειών, μετά το κλείσιμο των σχολείων, περίπου 12 εκατομμύρια γυναίκες αναγκάστηκαν είτε να μειώσουν τις ώρες εργασίας, είτε να σταματήσουν τελείως να εργάζονται. Η συντριπτική πλειοψηφία ήταν εργαζόμενες μητέρες, που έπρεπε να βρίσκονται στο σπίτι για να προσέχουν και να διδάσκουν τα παιδιά τους.

Και, τελικά, η τηλεργασία αποδείχθηκε ότι δεν είναι λύση.

«Η εργασία από το σπίτι δεν ήταν πάντα λυτρωτική για τις μαμάδες από πολλές απόψεις» εξηγεί η Σαουτζανί, «επειδή οι εργαζόμενες μαμάδες κατά τη διάρκεια της πανδημίας ήταν αυτές που έκαναν την εκπαίδευση στο σπίτι. Ήταν αυτές που έκαναν όλη την απλήρωτη εργασία στο σπίτι. Εγώ είμαι Διευθύνουσα Σύμβουλος, αλλά ανάμεσα σε κάθε κλήση Zoom έπλενα τα ρούχα, ετοίμαζα το μεσημεριανό γεύμα, φρόντιζα ο γιος μου να έχει συνδεθεί στο σχολείο. Όλη αυτή η εργασία, όλη αυτή η φροντίδα, γινόταν από γυναίκες».

Και όσο το λοκντάουν συνεχιζόταν, οι συνθήκες γίνονταν πιο σκληρές.

«Δεν υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ σπιτιού και εργασίας, επομένως περισσότερα πράγματα συσσωρεύτηκαν στις λίστες υποχρεώσεων των γυναικών» περιγράφει η Σαουτζανί. «Στην αρχή της πανδημίας, νομίζω ότι υπήρχε πολύ περισσότερη ενσυναίσθηση από τους εργοδότες, όταν το παιδί διέκοπτε την κλήση Zoom ή εάν η εργαζόμενη χρειαζόταν περισσότερη ευελιξία. Νιώθω ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ενσυναίσθησης, της κατανόησης, έχει χαθεί. Οι εργοδότες θέλουν, απλώς, τα πράγματα να γίνουν όπως ήταν πριν, πράγμα που σημαίνει ότι θέλουν οι εργαζόμενες μαμάδες να επιστρέψουν στο γραφείο, όπως πριν.»

Το «μεγάλο εταιρικό ψέμα»

Εκεί, όμως, υπάρχει πλέον πρόβλημα. Στις ΗΠΑ, πάνω από ένα εκατομμύριο από τις γυναίκες που βγήκαν από την αγορά εργασίας την περίοδο της πανδημίας, δεν έχουν επιστρέψει. Και μία στις τρεις εργαζόμενες μητέρες σκέφτεται να παραιτηθεί.

«Καταλάβαμε ότι το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η πανδημία» τονίζει η Σαουτζανί. «Κάναμε ταχυδακτυλουργικά για πάρα πολύ καιρό. Μας πούλησαν ένα μεγάλο εταιρικό ψέμα: ότι μπορούσαμε να γίνουμε «γυναίκες- αφεντικά» με τον δικό μας τρόπο και να «γλιστρήσουμε» προς την κορυφή. Πάντα συμμετείχαμε σε ένα εργατικό δυναμικό που όχι μόνο δεν φτιάχτηκε για εμάς, αλλά ήταν οργανωμένο εναντίον μας. Νομίζω ότι οι μαμάδες είναι κουρασμένες. Νομίζω ότι έχουμε “καεί”. Νομίζω ότι είμαστε θυμωμένες».

Σε συνέντευξή της στο «Author Talks, McKinsey Global Publishing’s», όπου παρουσίασε το βιβλίο της «Pay Up: The Future of Women and Work (and Why It’s Different Than You Think)» η Saujani υποστηρίζει ότι αν οι εργοδότες εκτιμούν την προσφορά των εργαζόμενων γυναικών, τότε πρέπει να βρούνε τρόπους να τις στηρίξουν.

Τρεις βασικοί τρόποι είναι:

– η επιδότηση της φύλαξης των παιδιών (τροφεία παιδικών σταθμών, δίδακτρα σχολείων, κλπ). «Η φύλαξη των παιδιών δεν είναι το προσωπικό πρόβλημα της εργαζόμενης, αλλά ένα οικονομικό πρόβλημα» αναφέρει η Σαουτζανί.

– να αρθεί η «ποινή κατά της μητρότητας». «Αυτό που έμαθα σε αυτό το βιβλίο είναι ότι το χάσμα στις αμοιβές είναι μεταξύ μητέρων και πατέρων – όχι μεταξύ άτεκνων γυναικών και άτεκνων ανδρών» υποστηρίζει η Σαουτζανί.«Όταν βλέπουμε μια μαμά, πιστεύουμε ότι είναι λιγότερο αφοσιωμένη, είναι λιγότερο σοβαρή με τη δουλειά της και την πληρώνουμε λιγότερο. Όταν βλέπουμε έναν μπαμπά, σκεφτόμαστε: “Αχ, χρειάζεται υποστήριξη. Ας τον πληρώσουμε περισσότερα”. Η εξάλειψη της ποινής της μητρότητας είναι κάτι που κάθε εταιρεία έχει τη δυνατότητα να κάνει».

– στήριξη της ψυχικής υγείας των εργαζόμενων μητέρων. «Μία από τις υποομάδες που επηρεάστηκαν περισσότερο από τον Covid-19 όσον αφορά στην ψυχική υγεία είναι οι μητέρες. Οι μαμάδες δεν επιστρέφουν “καλά”. Πρέπει να δημιουργήσουμε πολιτικές στον εργασιακό χώρο που να το λαμβάνουν υπόψη και παρέχουν ανάλογη υποστήριξη στις μητέρες»>

Η ΜΚΟ «Girls who Code» έχει αποστολή να κλείσει το χάσμα των φύλων στον κλάδο της τεχνολογίας. Οργανώνει περίπου 8.500 εκπαιδευτικά προγράμματα σε όλο τον κόσμο.