Πολυτεχνείου “αξία”

Ι.  Κυριακή, 20 Σεπτεμβρίου 1942. Φοβερή έκρηξη συγκλόνισε την Αθήνα. Και τον κόσμο ολόκληρο (!!!). Είχε ανατιναχθεί το κτίριο που στέγαζε την ΕΣΠΟ (Εθνικοσοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση) επί της γωνίας των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος. Το κτίριο εξαφανίσθηκε. Υπό τα ερείπια  του θανατώθηκαν 43 Γερμανοί και 27 ημεδαποί συνεργάτες τους. Επί πλέον: τραυματίσθηκαν 27 μέλη της προδοτικής οργάνωσης και τρεις Γερμανοί οπλίτες.

Υπήρξε η μεγαλύτερη, έως τότε, επιχείρηση δολιοφθοράς σ΄όλη την κατεχόμενη Ευρώπη (!!!). Οργάνωση ολιγομερής ελλήνων πατριωτών διατράνωσε ανυπότακτο το εθνικό φρόνημα. Επέφερε στις δυνάμεις κατοχής φθορά μεγαλύτερη απ΄ό,τι το άθροισμα όλων των λοιπών αντιστασιακών οργανώσεων, έως τότε (!!!). Η ΕΣΠΟ εξουθενώθηκε. Ουδεμία υπολογίσιμη φιλοναζιστική στρατιωτικοπολιτική κίνηση σχηματίσθηκε εφ΄εξής.

Η Ελλάς ανεδείχθη ως το κατεκτημένο κράτος, το λιγώτερο συνεργασθέν με τις δυνάμεις του Άξονος.

ΙΙ. Το κατόρθωμα πέτυχε η ΠΕΑΝ (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζομένων Νέων), οργάνωση μη κομμουνιστική. Η αριστερά φρύαξε. Αντιφατικά: Και καταδίκασε το εγχείρημα ως προβοκάτσια. Και, έπειτα, προσπάθησε να το οικειοποιηθεί (!!!). Συνεπεία προδοσίας, συνελήφθησαν και θανατώθηκαν εξαιρετικοί αγωνιστές (Κ. Περρίκος, Θαν. Σκούρας, Ι. Κατεβάτης, Δημ. Λόης, Δ. Παπαδόπουλος). Εκ των μελών της ΠΕΑΝ η Ιουλία Μπίμπα φαίνεται πως είναι ο τελευταίος άνθρωπος στην Ευρώπη που εκτελέσθηκε με αποκεφαλισμό “δια πελέκεως”. Η κακουργία φέρεται τελεσθείσα στην Γερμανία λίγο προ της ολοκληρωτικής συντριβής του ναζισμού (!!!).

ΙΙΙ. Ο Γεωργ. Παπαδόπουλος προσωποποίησε την εξουσία επί δικτατορίας της 21.4.67. Κατ’ Οκτώβριο 1973 αποφάσισε  “πολιτικοποίηση” του καθεστώτος. Ανέθεσε το έργο στον Σπ. Μαρκεζίνη. Επί των ημερών του, συνέβησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Δηλαδή, ο εγκλεισμός αντιφρονούντων στα κτίρια του Ιδρύματος. Και η εκείθεν μετάδοση αντιδικτατορικών μηνυμάτων με χρήση ραδιοφωνικού πομπού.
Ηχεί στην μνήμη πολλών ζωηρά το σήμα:  “Εδώ Πολυτεχνείο”.

Η συγκυρία υπήρξε ευνοϊκή για την μαζικοποίηση της κίνησης. Ο Μαρκεζίνης έκρινε πως άμεση και βίαια καταστολή θ΄αναιρούσε στην ουσία ό,τι το επιδιωκόμενο. Άρα θα συνιστούσε (και) προσωπική του αποτυχία. Έτσι εξωστικά μέτρα  δεν λήφθηκαν. Συνακόλουθα η λαϊκή αγανάκτηση από την έως τότε  δικτατορία βρήκε διέξοδο. Χιλιάδες πολίτες περνούσαν διαρκώς από τον χώρο του Πολυτεχνείου, σ΄εκδήλωση αντιεξουσιαστικού φρονήματος. Όσο οι εκδηλώσεις  μαζικοποιούνταν, τόσο αποσαρθρώνονταν η αυθεντία του δικτατορικού κράτους. Σ΄αντίδραση, την 25.11.1973, ο ταξίαρχος Ιωαννίδης ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο, συνακόλουθα, και τον Μαρκεζίνη.

Με χρήση τεθωρακισμένων έγινε εισβολή στο Πολυτεχνείο και εκκένωση των χωρών.

Ανάλογα αντιδικτατορικά συμβάντα έτσι – βιαίως – είχαν αντιμετωπισθεί (και) την 3.11.68, κατά την κηδεία του Γεωργ. Παπανδρέου. Ο Γεωργ. Παπαδόπουλος, τότε, είχε υπάρξει κατασταλτικά αποτελεσματικός. Ό,τι διαφοροποιεί τις δύο παραπλήσιες καταστάσεις έγκειται στην (αποτυχούσα) προσπάθεια πολιτικοποίησης Μαρκεζίνη. Ο ίδιος ανέλαβε τον κίνδυνο ανοχής εκδηλώσεων εναντίον του. Υπέστη και τις συνέπειες με την καθαίρεσή του.

IV. Είναι οξύμωρο. Ουδείς θυμάται την μεγάλη σημασία και θυσία της ΕΣΠΟ. Χιλιάδες συνθηματολογούν ετησίως για το Πολυτεχνείο.
Η αριστερά “καπελώνει” τον αστικό πολιτικό κόσμο. Τον καθιστά ουραγό και επικοινωνιακό της θύμα.
Η ελληνική ιστορία θα ήταν φτωχή εάν, ως  κορυφαία στιγμή της, είχε  εκείνη του Πολυτεχνείου. Δεν είναι η ιστορική βαρύτης που κρατά το γεγονός επίκαιρο. Είναι μόνον η  κομματική του εκμετάλλευση από την Αριστερά.

Γεώργιος Κ. Στεφανάκης
www.gkstefanakis.gr
αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 26/11/2014