Πλημμυροπαθείς: Όταν μια υπουργική απόφαση γίνεται ύβρις

Οι κινήσεις πανικού συνήθως χαρακτηρίζουν κυβερνήσεις σε αποδρομή. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι μία από αυτές. Κάθε άλλο: έχει επανεκλεγεί πριν από περίπου τρεις μήνες, με μια συντριπτική νίκη έναντι των αντιπάλων του και έχει ορίζοντα τετραετίας. Ο ίδιος είναι κραταιός, έχοντας απέναντί του μια αναιμική αντιπολίτευση.

Αυτήν την εισαγωγή την κάνουμε γιατί η εξαγγελία μέτρων στήριξης των πλημμυροπαθών την Παρασκευή από τον υπουργό Ανάπτυξης, Κώστα Σκρέκα, που έγινε ΦΕΚ το Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου, μας άφησε άφωνους, καθώς προσβάλει την κοινή λογική.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Εμπαιγμός πλημμυροπαθών με «καλάθι του νοικοκυριού» και «καλάθι των μαθητών» από το υπουργείο Ανάπτυξης

Δημοσιεύτηκε το ΦΕΚ για το πλαφόν στο μεικτό περιθώριο κέρδους για τα «προϊόντα διατροφής» που είναι απαραίτητα για την «αξιοπρεπή διαβίωση», με το ίδιο ασαφές περιεχόμενο της ανακοίνωσης της Παρασκευής (8/9/2023) και επαναλαμβάνοντας τις κατηγορίες προϊόντων που περιλαμβάνονται στα δύο υφιστάμενα «καλάθια»

Ποια όμως είναι η εικόνα αυτήν τη στιγμή της χώρας:

Έχει προηγηθεί ενάμισης μήνας πύρινης λαίλαπας με 1,7 εκατ. στρέμματα στάχτη – σχεδόν το 1,5% της ελληνικής επικράτειας – και τις πυρκαγιές να μπαίνουν ανεξέλεγκτες ακόμη και στις πόλεις.

Και τώρα, ο υδάτινος Αρμαγεδδώνας, που έχει βουλιάξει στο νερό και τις λάσπες κοντά στο 1 εκατ. στρέμματα (μπορεί και να τα ξεπεράσουν) στο μεγαλύτερό τους μέρος παραγωγικής γης.

Μεσολάβησε και η υπόθεση της Attica Συμμετοχών, με τον τραγικό θάνατο του 36χρονου Αντώνη Καρυώτη εξ αιτίας της βάναυσης συμπεριφοράς μελών του πληρώματος του Blue Horizon, όταν ο αρμόδιος υπουργός Ναυτιλίας, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, υπέπεσε σε δύο ολισθήματα, σπεύδοντας αρχικά να εξισώσει θύτη και θύμα και να καλύψει τις ευθύνες του λιμενικού.

Το κόστος της αποκατάστασης των υποδομών, των περιουσιών και της παραγωγικής δραστηριότητας σε μια μεγάλη περιοχή που παράγει το 5,5% του ΑΕΠ δηλαδή πάνω από 10 δισ. ευρώ, είναι τεράστιο. Όλα πρέπει να σχεδιαστούν από την αρχή. Προϋπολογισμός, δημόσιες επενδύσεις, Ταμείο Ανάκαμψης, μηχανισμός πολιτικής προστασίας, στήριξη της κατεστραμμένης αγροτικής παραγωγής και των επιχειρήσεων.

Αυτό το κατανοεί ο μέσος νους. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς τεχνοκράτης.

Οι φωνές απόγνωσης και οργής από τα πλημμυρισμένα χωριά της Θεσσαλίας και τους εγκλωβισμένους σε ψηλούς ορόφους ή τις στέγες επί 24ωρα, χωρίς νερό, τρόφιμα και προοπτική άμεσου απεγκλωβισμού είναι η τραγική απόδειξη της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού.

Η πολυδιαφημισμένη Πολιτική Προστασία, που αναβαθμίστηκε σε υπουργείο στο οποίο έχουν «καεί» κιόλας τρεις υπουργοί, αποδείχθηκε πουκάμισο αδειανό, μια επινόηση που εξαντλείται στις στολές και τα T- shirts, που φορούν οι επικεφαλής της, όταν κάνουν τα τηλεοπτικά διαγγέλματά τους σε δραματικούς τόνους.

Το χειρότερο είναι ότι και ο υπόλοιπος κρατικός μηχανισμός – αστυνομία, πυροσβεστική, στρατός, υπηρεσίες δήμων και περιφερειών – που κάποτε είχε κάποια αντανακλαστικά σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, κάτω από την «επιτελική μπαγκέτα» δεν λειτούργησε. Παραδόθηκε στο χάος.

Το κενό του ανύπαρκτου κράτους, με τις χρόνιες παθογένειες (το δημοσιογραφικό κλισέ συγκάλυψης των εκάστοτε πολιτικών ευθυνών), το καλύπτουν, σε όποιο βαθμό μπορούν, οι ίδιοι οι πολίτες, οι εθελοντές διασώστες και οι άνθρωποι της κοινότητας.

Και επανερχόμαστε στο ΦΕΚ του κ. Σκρέκα.

Το να θεωρείς ως μέτρο ανακούφισης το «καλάθι του νοικοκυριού»,  το «καλάθι των μαθητών» και να προσθέτεις σε αυτά απλά μία παράγραφο για την περιστολή φαινομένων αθέμιτης κερδοφορίας και την επιβολή πλαφόν στο μικτό περιθώριο κέρδους «κάθε άλλης κατηγορίας προϊόντων που είναι απαραίτητα για τη διατροφή και την αξιοπρεπή διαβίωση των καταναλωτών, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης που προκαλείται από φυσική ή τεχνολογική καταστροφή ή θεομηνία», χωρίς να ορίζεις απολύτως τίποτα και  όταν το μέτρο του πλαφόν στο περιθώριο κέρδους έχει αποδειχθεί μη αποτελεσματικό για να περιορίσει την ακρίβεια (χαρακτηριστικό παράδειγμα τα καύσιμα), αν μη τι άλλο δεν είναι μόνο φαιδρότητα, είναι εμπαιγμός και προσβολή.

Το να παρουσιάζεις ως πρώτο μέτρο τα «καλάθια», λες και είσαι αλυσίδα σούπερ μάρκετ, είναι ύβρις.

Αντί λοιπόν η πολιτεία να αναλάβει το κόστος με συγκεκριμένα μέτρα για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη , ο υπουργός Ανάπτυξης μας παρουσίασε το «καλάθι του νοικοκυριού», το «καλάθι των μαθητών» και ένα «απροσδιόριστο καλάθι» ως «έκτακτο βοήθημα» στον κάτοικο του Βόλου, της Καρδίτσας ή της Λάρισας που η ζωή του πνίγηκε στις λάσπες.

Κι αλήθεια, τι σημαίνει αξιοπρεπής διαβίωση, όπως αναφέρει το ΦΕΚ; Η ένδυση και υπόδηση εντάσσονται στην αξιοπρέπεια; Τι εννοεί ο ποιητής με το «τεχνολογική καταστροφή»; Θα πέσει το… cloud και θα αντιμετωπιστεί με… διατιμημένο τυρί gouda;

Και άλλο φυσική καταστροφή, άλλο θεομηνία; Επιστρατεύτηκε εδώ η μεταφυσική ή η θρησκεία;

Παιχνίδι με τις λέξεις ή με τη νοημοσύνη των πολιτών αυτής της χώρας;

Ο υπουργός δεν σεβάστηκε ούτε τις υπηρεσίες και τους συναδέλφους του στο υπουργείο Ανάπτυξης που κάνουν τους ελέγχους (ΔΙ.ΜΕ.Α, Διυπηρεσιακή Μονάδα Ελέγχου Αγοράς). Η υπηρεσία που κάνει τους ελέγχους σε ποιές επιχειρήσεις και για ποιά προϊόντα θα τους πραγματοποιήσει;

Επειδή όπως καταλαβαίνει κανείς ο κατήφορος της φαιδρότητας είναι μακρύς, σταματάμε εδώ.

Διανύουμε το πέμπτο έτος διακυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη, που από την πρώτη στιγμή ανάληψης της εξουσίας και με την εμφάνιση της πανδημίας του κορονοϊού σήκωσε τη σημαία της «ατομικής ευθύνης». Τώρα, είναι η ώρα να την αναλάβει ο ίδιος και οι υπουργοί του.

Γιατί όσοι σύμβουλοι και επικοινωνιολόγοι κι αν σου προτείνουν να εμφανίζεται αξύριστος και θλιμμένος στις πυρκαγιές και στις πλημμύρες, όσο ανύπαρκτη κι αν είναι η αντιπολίτευση, υπάρχουν πάντα τα γεγονότα που είναι επίμονα, σε εκθέτουν και σε εκδικούνται. Και από τη μια θα κερδίζεις την πιστοληπτική αναβάθμιση κι από την άλλη θα βουλιάζεις στην πολιτική σου υποβάθμιση και στο τέλος την απαξίωση. Το θέμα είναι ότι μαζί τις πολιτικές ηγεσίες βουλιάζει και η χώρα.

ΒΑ.ΦΙ.