Πέθανε σε ηλικία 77 ετών ο ισχυρός άνδρας της Χαλυβουργικής Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος

Έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών ο επιχειρηματίας Κωνσταντίνος Π. Αγγελόπουλος ύστερα από χρόνια προβλήματα υγείας που τον ταλαιπώρησαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του.

O βιομήχανος νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα στο Ιατρικό Κέντρο.

Ήταν ο πατέρας των Γιώργου και Παναγιώτη Αγγελόπουλου και αδερφός του Θόδωρου Αγγελόπουλου, αμφότεροι γόνοι μιας μεγάλης οικονομικής δυναστείας.

Ο ισχυρός άνδρας της Χαλυβουργικής έπασχε από νεαρή ηλικία  από μια σπάνια μορφής αρθρίτιδα η οποία δυσκόλευε την κινητικότητά του.

Σε μία από τις σπάνιες φορές που μίλησε για αυτή, πριν από λίγες ημέρες σε συνέντευξη στην Καθημερινή είχε αναφέρει: «Από την πρώτη στιγμή δεν το έβαλα κάτω. Πέρασα μια ολόκληρη ζωή παλεύοντας για να βγω από την ασθένεια. Επισκέφθηκα τους πιο εξειδικευμένους γιατρούς σε όλο τον κόσμο. Δοκίμασα φάρμακα που την εποχή εκείνη ήταν απαγορευμένα γιατί δεν είχαν ακόμη δοκιμασθεί. Ταξίδεψα κρυφά από όλους μόνος μου με έναν σκαραβαίο στην Ελβετία και έκανα εγχείρηση για να μου βάλουν βίδες τιτανίου, την εποχή που ήταν ακόμη απαγορευμένες στην Αμερική. Γενικά ήμουν άφοβος απέναντι στην ασθένεια και αυτό με αντάμειψε. Οι εγχειρήσεις αυτές και τα φάρμακα με ανακούφισαν σημαντικά και διευκόλυναν τη ζωή μου».

Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος υπήρξε ένας από τους βασικούς πρωτεργάτες – μετόχους και οικονομικούς υποστηρικτές στην ιδιωτικοποίηση και γιγάντωση της Τράπεζας Πειραιώς στην οποία κατείχε για χρόνια την θέση του αντιπροέδρου. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζονταν ως αριστερός και σύμφωνα με δημοσιεύματα ανάμεσα στους φίλους του είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Κώστας Καζάκος και ο Γιάννης Μαρκόπουλος.

Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος ήταν απόφοιτος Κολλεγίου Αθηνών και ΑΣΟΕΕ. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ελβετία, αλλά γύρισε έγκαιρα για να δουλέψει στις οικογενειακές επιχειρήσεις.

Το 1998 ίδρυσε τη δική του ναυτιλιακή εταιρεία, την Arcadia.

Διαγνώστηκε από μικρή ηλικία με σπάνια αρθρίτιδα. Οι γιατροί του είχαν πει ότι δεν θα περπατάει και δεν θα οδηγεί.

Όπως λέει ο ίδιος στην τελευταία του συνέντευξη στην «Καθημερινή» το 2018, ήταν επτά ετών όταν ξεκίνησαν τα σκαψίματα για το εργοστάσιο της Χαλυβουργικής.

«Η ιστορία της Χαλυβουργικής είναι πράγματι αλληλένδετη με την ιστορία της χώρας. Από το πρώτο εργοστάσιο στην οδό Πειραιώς, όπου φτιάχνονταν σύρματα για καρφιά και πέταλα, μέχρι την ίδρυση του εργοστασίου στην Ελευσίνα και την τοποθέτηση των πρώτων ηλεκτρικών κλιβάνων, η συνδρομή της Χαλυβουργικής στην εθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας ιδίως μετά το 1950 είναι καθοριστική, αφού η Ελλάδα είχε δική της παραγωγή σε χάλυβα για όλα τα μικρά και μεγάλα έργα που ξεκίνησαν την δεκαετία του ’50 και άλλαξαν το πρόσωπο της πατρίδας. Από τη δεκαετία του 1960, που ξεκίνησε τη λειτουργία της πρώτης υψικαμίνου μέχρι τη δεκαετία του 1980, η Χαλυβουργική διέθετε τη μοναδική υψικάμινο στη χώρα και αποτελούσε έναν από τους σημαντικότερους εργοδότες στην Ελλάδα. Τα χρόνια αυτά της ακμής, η Χαλυβουργική είχε τεράστιες εξαγωγές και αποτελούσε το κόσμημα της βιομηχανίας στην Ελλάδα, διότι όχι μόνο απασχολούσε πάρα πολλούς υπαλλήλους, αλλά όλοι οι εργαζόμενοι στην εταιρεία εθεωρούντο από τους ιδιοκτήτες συγγενείς και όχι υπάλληλοι. Ήμασταν όλοι μια μεγάλη οικογένεια».