Πελατειακές σχέσεις και πλούσιοι επέζησαν της κρίσης στην Ελλάδα

Η Ελλάδα κινδυνεύει να πέσει στο τελευταίο εμπόδιο… σαν τους δρομείς, παρατηρεί σε ανάλυση του ο Tony Barber, αρθρογράφος των Financial Times, σχολιάζοντας την βιασύνη που δείχνει η ελληνική κυβέρνηση να τερματίσει πρόωρα τη συμφωνία διάσωσης με τους επίσημους πιστωτές.

Οι ενέργειες που υπήρξαν το τελευταίο διάστημα για την έξοδο από το μνημόνιο δανεισμού οδήγησε την απόδοση του ελληνικού 10ετούς κρατικού ομολόγου στα ύψη, πάνω από το 9%.

Τώρα έχει μειωθεί, αλλά ακόμη και στο 7% να είναι, βρίσκεται σε πολύ υψηλότερα επίπεδα σε σχέση με εκείνα με τα οποία δανείζεται από τους επίσημους πιστωτές της.

Για τον Αντώνη Σαμαρά, η έξοδος από το μνημόνιο δεν είναι πρωτίστως οικονομικό ζήτημα.

Πρόκειται για την εθνική αξιοπρέπεια και, όπως είναι αναμενόμενο σε μια δημοκρατία, για πολιτική κίνηση.

Η λαχτάρα για την επαναφορά της εθνικής αξιοπρέπειας διαποτίζει την ελληνική στάση στο πακέτο διάσωσης ΕΕ-ΔΝΤ.

Το κοινωνικό και οικονομικό κόστος της διάσωσης, η μαζική ανεργία λόγω του κλεισίματος πολλών επιχειρήσεων, έχουν υψηλό τιμωριτικό υπόβαθρο.
Το σχέδιο διάσωσης θυμίζει στους Έλληνες το πόσο οι μεγάλες δυνάμεις συχνά ασκούν έλεγχο επί της χώρας τους από το 1821, τον πόλεμο της ανεξαρτησίας κατά της οθωμανικής κυριαρχίας.

Για ηλικιωμένους Έλληνες θυμίζει το 1941 και τη ναζιστική κατοχή, ενώ για τους νεότερους θυμίζει τη βρετανική και την αμερικανική επιρροή της μεταπολεμικής Ελλάδας. Η αναζήτηση για την αυτοδιάθεση είναι κεντρικής σημασίας για την ελληνική ταυτότητα.

Ο πολιτικός υπολογισμός είναι ότι με την “απελευθέρωση” της Ελλάδας από τον έλεγχο των ΕΕ και ΔΝΤ, η κυβέρνηση θα κερδίσει την κοινοβουλευτική ψηφοφορία για τον επόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αυτό θα της επιτρέψει να ολοκληρώσει μια πλήρη τετραετή θητεία και να πάει με αξιώσεις στις επόμενες εκλογές τον Ιούνιο του 2016 από θέση ισχύος.
Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είναι ένας συνασπισμός που ελέγχει μόλις 154 έδρες στη Βουλή.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα στην Ελλάδα, θα χρειαστεί 180 ψήφους για να εκλέξει πρόεδρο Δημοκρατίας.

Αν η κυβέρνηση δεν τα καταφέρει θα κηρυχτούν πρόωρες εκλογές.

Η κυβέρνηση Σαμαρά πιστεύει ότι αυτό δεν θα συμβεί αν οι ψηφοφόροι γνωρίζουν ότι έχει εξασφαλίσει την πρόωρη έξοδο από το πρόγραμμα διάσωσης.
Πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν, όμως, ότι ο νικητής των πρόωρων εκλογών θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα της αντιπολίτευσης που είναι εχθρικό στα μέτρα λιτότητας της ΕΕ-ΔΝΤ και τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις που θεσπίστηκαν από την κυβέρνηση Σαμαρά.

Ωστόσο, είναι απίθανο στις πρόωρες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ να λάβει κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Αναμφισβήτητα, η πίεση από τους εταίρους του πιθανού συνασπισμού και οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα ωθήσουν τον Αλέξη Τσίπρα, ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, προς την κατεύθυνση της συμφωνίας με τους πιστωτές της Ελλάδας.

Αν επιβεβαιωθεί αυτό, τότε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βιώσει ούτε η δημοσιονομική χαλαρότητα αλλά ούτε και ατελείωτη λιτότητα, αλλά πολιτικές που θα καθοδηγούνται, σε κάποιο βαθμό, από την αίσθηση της οικονομικής ευθύνης.

Ο Τσίπρας έχει δηλώσει ότι θέλει την Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη, υιοθετώντας μια στάση που θα θέτει αυτόματα περιορισμούς στο πλήρη καθαρόαιμο αριστερό του πρόγραμμα.

Για τον Σαμαρά, ωστόσο, μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να θέσει σε κίνδυνο όλα όσα η κυβέρνησή του προσπάθησε να επιτύχει στο όνομα της αποκατάστασης της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Υπό αυτά τα δεδομένα, στο τέλος δεν θα έχει σημασία ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός.

Τα σχεδόν πέντε χρόνια σκληρού προγράμματος προσαρμογής, το πολιτικό προσωπικό της χώρας εκσυγχρονίστηκε, ενώ και η στάση των ψηφοφόρων άλλαξε.
Ωστόσο είναι μερικά στοιχεία που δεν έχουν αλλάξει.

Ένα από αυτά είναι το πελατειακό σύστημα που εξέθρεψαν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία.

Δεν έχει νόημα να αρνηθεί κανείς ότι η διαφθορά του δημόσιου τομέα και τα πελατειακά δίκτυα επιμένουν.

Στον ιδιωτικό τομέα, εν τω μεταξύ, οι πλούσιοι Έλληνες δεν έκαναν θυσίες για να βοηθήσουν το έθνος τους στη στιγμή της ανάγκης, οδηγώντας τα μεσαία στρώματα να αναλάβουν το βάρος της κρίσης.

Οι ελληνικές πελατειακές σχέσεις και ο εγωισμός των πλουσίων επέζησε.
Μην εκπλαγείτε αν φύγει η τρόικα, αυτά τα δύο στοιχεία και πάλι επιβιώσουν…, καταλήγει ο αρθρογράφος