Όταν οι αποκλεισμένοι «silvers» από τους νέους του Μαξίμου, μπαίνουν στο στόχαστρο νεότερων…

Του Βασίλη Φιλιππάτου

«Θα βγάλουμε μια νέα γενιά στο προσκήνιο δείχνοντας σεβασμό και στην ιστορία και τα στελέχη μας», ήταν το απόσπασμα του λόγου του, νέου πλέον «ενοίκου της Χαριλάου Τρικούπη», Νίκου Ανδρουλάκη – πριν την πρώτη εκλογική αναμέτρηση για την ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ. –  που εστίασαν τα ΜΜΕ, μεταφράζοντάς το ως «κάλεσμα» στους ηλικιωμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που θα ψήφιζαν τον Γιώργο Παπανδρέου και που το «νέο» τους τρομάζει γιατί σημαίνει «παραγκωνισμό».

‘Όμως, σε εκείνη την ομιλία του στο Gazi Hall ο κ. Ανδρουλάκης, και καθώς αναφερόταν στους πόρους του Ταμείου Ανάπτυξης και Σταθερότητας,  συνέχισε λέγοντας: «Χρειάζεται ριζοσπαστική ανανέωση ιδεών και προσώπων. Η ανανέωση είναι και ηλικιακή, αλλά δεν είναι μόνο ηλικιακή. Πάνω απ’ όλα είναι θέμα πολιτικού ήθους, προτάσεων, απόψεων για την πατρίδα. Θα κυβερνήσω με όλες τις γενεές. Γιατί η ανάκαμψη και η ευημερία της χώρας χρειάζεται τη σοφία των γερόντων και την αψάδα των νέων, που λέμε στα μέρη μου στην Κρήτη…».

Πέραν της πολιτικής σκοπιμότητας των λόγων του, αν αποτελεί αρμό της πολιτικής του σκέψης για την διακυβέρνηση της χώρας, τότε ο κ. Ανδρουλάκης επιβεβαιώνει εκείνους που υποστηρίζουν ότι όσο «υστερεί σε επικοινωνιακή λάμψη με την… ντοπιολαλιά του και το χαμηλών τόνων προφίλ του, τόσο υπερτερεί σε πολιτική αντίληψη κι αντανακλαστικά να αφουγκράζεται το πολιτικό κενό και την συγκυρία».

Κι αν σκεφτεί κανείς, ότι στο Μαξίμου επεξεργάζονταν την «επόμενη ημέρα» απέναντι στο… ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου (με τον Λοβέρδο δεν χρειαζόταν επεξεργασία…), τότε συμφωνεί με την «περιγραφή» της πολιτικής οξύνοιας του Νίκου Ανδρουλάκη.

Ο πρωθυπουργός από την πρώτη μέρα ανάληψης της εξουσίας έδειξε ότι υπάρχει «ηλικιακή φραγή» στον σκληρό πυρήνα του Μαξίμου (Δημητριάδης, Σκέρτσος, Πατέλης κ.ά.), αλλά και στο κόμμα (Ρωμανός, Μαρινάκης, πρόσφατα εκλεγέντα στη θέση του γραμματέα της ΝΔ, από πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ).

Χωρίς να ειπώνεται, μια ενόχληση με το «παλιό» ήταν φανερή και μαζί ένας υφέρπων ηλικιακός ρατσισμός και μάλιστα, από έναν πολιτικό σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη που «μεγάλοι» για την εποχή τους τον έφεραν στον κόσμο οι γονείς του!

Η σχεδόν εμμονική υπερπροβολή του «νέου», άλλα και των νέων, των ικανοτήτων και των γνώσεων τους, του μέλλοντος και της μέριμνας της κυβέρνησης γι αυτούς (λες και δεν προϋπήρξαν «νέοι» και «γενιές» με ικανότητες μέχρι την σημερινή…), αφήνει κάθε φορά μια πικρή επίγευση στην στιγματισμένη ως «τρίτη ηλικία».

Και δεν μιλάμε για τους συνταξιούχους, τους ξωμάχους της ζωής, τους 75 plus, που απαρτίζουν την πλειοψηφία των «απωλειών» στις ΜΕΘ της πανδημίας…

Αν και το 22% σχεδόν των κατοίκων της χώρας είναι πλέον άνω των 65 ετών, σχεδόν 2,4 εκατομμύρια και το ποσοστό των άνω των 85, το 3,5%! 

Το «παλιό» καθρεφτιζόταν π.χ. στο πρόσωπο του εκλιπόντα Μίχαλου του ΕΒΕΑ. Ή του Συγγελίδη, μιας κι αναφερόμαστε στις πρόσφατες εκλογές του Επιμελητηρίου, στον οποίο ασκήθηκαν πιέσεις προκειμένου να παραιτηθεί της διεκδίκησης της προεδρίας, για να αναλάβει ο «εκλεκτός» και της «γενιάς» του πρωθυπουργού, Μπρατάκος.

Το «παλιό» εξοστρακίζεται: από θεσμούς, οργανισμούς, ταμεία, επιτροπές, διοικητικά συμβούλια. Οι τεχνοκράτες και οι επιχειρηματίες της «τρίτης ηλικίας», με την… ιδιορρυθμία ενός πατριωτικού επιχειρείν που χαρακτηρίζει τους περισσότερους, δεν είναι αξιοποιήσιμοι στην μετάβαση της οικονομίας της χώρας στο… cloud!

Κι ας είναι αυτοί που την δεκαετία του ΄90 έφεραν την τεχνολογία στη χώρα, επένδυσαν σ΄αυτήν στις επιχειρήσεις τους, «ψηφιοποίησαν» το Χρηματιστήριο, «ανέβασαν» την ενημέρωση και υπηρεσίες στο Ίντερνετ, έδωσαν την ευκαιρία στους «νέους» να κάνουν καριέρα δουλεύοντας στο «νέο», που εκείνοι στήριξαν και χρηματοδότησαν. Αυτοί που δημιούργησαν τις πρώτες εταιρείες πληροφορικής κι ας μην λεγόντουσαν… startups.

Κι ας είναι εκείνοι που ξέρουν τις «πληγές» και τις αδυναμίες της πραγματικής οικονομίας και της αγοράς. Από τις «σκαλωσιές» που τις έχτισαν κι όχι από την οθόνη του tablet.

Και μειδιούν πικρά, όταν το «νέο» πλαισιώνεται με τίτλους και «καλές σπουδές» σε μεγάλα πανεπιστήμια, με «προμετωπίδα» πάντα το Harvard, κι ας βλέπουν να τοποθετούνται σε κομβικά για την ανάπτυξη και διαχείριση της «επόμενης ημέρας» της οικονομίας και του επιχειρείν ταμεία, απόφοιτοι του… Deree, πλην δεινούς ποδηλάτες.

Τεχνοκράτες από τον χρηματοοικονομικό τομέα, τη διοίκηση ή τον τομέα των υποδομών, που και οι δικές τους φοιτητικές γενιές, πτυχία και μεταπτυχιακά έδωσαν τις υψηλές θέσεις των πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων στις διεθνείς λίστες.

Έχουμε ξεχάσει, αλλά το πρώτο brain gain έγινε επί ΠΑΣΟΚ το 1985 και υπουργίας Ευάγγελου Κουλουμπή που έδωσε κίνητρα και «επαναπάτρισε» εκατοντάδες Έλληνες μηχανικούς από Αμερική και Ευρώπη για τα μεγάλα δημόσια έργα που ξεκινούσαν τότε, δημιουργώντας ταυτόχρονα και τις μεγάλες ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες, δίνοντας άλλη δυναμική στον κλάδο που «μεγαλουργεί» ξανά σήμερα και είναι πυλώνας στην πολιτική της ανάπτυξης – και της «πράσινης» – του πρωθυπουργού.

Ο πρώτος που είχε πει «θα κυβερνήσω με τη γενιά μου», ήταν ο Κώστας Καραμανλής.

Και το έλεγε σε μια εποχή που – και με την οκταετία Σημίτη κι ας διαφοροποιείται ηλικιακά – έκλεινε το κεφάλαιο των «πολιτικών δεινοσαύρων» που κυβέρνησαν τη χώρα, αλλά και εσωκομματικά, τη Νέα Δημοκρατία.

Όμως, ο Καραμανλής είχε πίσω του μια «φαρέτρα σοφών». Από την αρχή της πορείας του προς την αρχηγία της ΝΔ και αργότερα την πρωθυπουργία, αλλά και στην άσκηση της διακυβέρνησης της χώρας.

Βαρβιτσιώτης, Μολυβιάτης, αλλά και Βεργίνης, Βαρθολομαίος κ.ά. Ή ο  Κουτελίδης, ο «κονσιλιέρε» των μεγάλων του επιχειρείν και μέντοράς του από όταν ως νεαρός δικηγόρος δούλεψε στο γραφείο του.

Το «παλαιό» στελεχιακό δυναμικό σε διοίκηση και αγορά δεν το απέκλεισε. Και οι τεχνοκράτες που επέλεξε σε επιτροπές και διοικήσεις και βιογραφικά καλών σπουδών είχαν και με «ένσημα» από την αγορά.

Άρα, το σημερινό «νέο» και «ικανό» σύμφωνα με τις πρωθυπουργικές επιλογές πως πραγματώνεται;

Με το να τοποθετείς σε μια επιτροπή «κλειδί» για την αγορά έναν νέο καθηγητή με πλούσιο επιστημονικό έργο και γνώση αντικειμένου, αλλά μετά την «καταστροφή» να επιστρατεύεις τον Σταύρο Μπένο;

Στον τελευταίο, έκανε αναφορά και ο Νίκος Ανδρουλάκης για την ορθή επιλογή του ως προς την ανασυγκρότηση της Β. Εύβοιας.

Είδε το πολιτικό «κενό»; Απευθύνεται σε τεχνοκράτες που εκ παραδόσεως φιλελεύθεροι στήριξαν και στηρίζουν, μέσα από τον παροπλισμό τους, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ελλείψει…; Θα φανεί τις επόμενες ημέρες με τις προσεγγίσεις που θα κάνει.

Πάντως, όπως έλεγε κι ένας βετεράνος τραπεζίτης, «silver economy χωρίς τους… silvers δεν γίνεται».