«Οψόμεθα εις Φιλίππους»

Τελικά, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, φαίνεται ότι έχει χαλασμένο ή καθόλου οδοδείκτη. Δεν εξηγείται διαφορετικά, το γεγονός ότι εδώ και πολύ καιρό «Φιλίππους» ακούμε και «Φιλίππους» δεν βλέπουμε.

Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις «για συμφωνία ακόμη και εντός των επόμενων ωρών» την Δευτέρα 25/5 και «συμφωνία μέχρι τις 18 Ιουνίου ή ποτέ» στις 12/6. Και τελικά μόλις εχθές, για πολλοστή φορά, είχαμε διακοπή των συνομιλιών Αθήνας- και της στρουθοκαμηλίζουσας Τρόικας, δηλαδή των Θεσμών.

Ο οδοδείκτης όμως μάλλον ήταν χαλασμένος και κατά την προεκλογική περίοδο, όταν πολλές φωνές ζητούσαν απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα που διαμορφωνόντουσαν για το άμεσο αλλά και το απώτερο μέλλον. Αυτά τα ερωτήματα είτε δεν έφθασαν στον προορισμό τους είτε δεν κρίθηκε αναγκαίο ότι έχριζαν απάντησης τότε.

Σήμερα όμως έχουν καταστεί απόλυτα αναγκαίες αυτές οι απαντήσεις. Παράδοξο να έχουν περάσει 5 μήνες της «πρώτης φοράς αριστερά μαζί με το δεξιίζον πρόσημο» και μόλις τις τελευταίες ημέρες να ακούμε για ολοκληρωμένες προτάσεις από πλευράς της Ελλάδας. Προφανώς οι εκφράσεις τύπου «είμαστε έτοιμοι και έχουμε σχέδιο να αλλάξουμε την Ελλάδα και την Ευρώπη» ήταν στα πλαίσια της δημιουργικής ασάφειας, και δυστυχώς παρέμειναν τόσο ασαφείς που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν τι περιλαμβάνει το σχέδιο. Προς το παρόν μόνο η «υπερηφάνεια» και «αξιοπρέπεια» έχουν καταγραφεί.

Εάν βέβαια θεωρείς πως είσαι υπερήφανος και αξιοπρεπής όταν ζητάς από πολιτικούς και χώρες όπου ο κατώτατος μισθός είναι χαμηλότερος από την Ελλάδα να σε δανείζουν για να ασκείς σπάταλη πολιτική. Όπως επίσης να δανείζονται αυτοί από τις αγορές για να δανείζουν εσένα δευτερογενώς. Ας αναρωτηθούμε πως θα αντιδρούσαμε εμείς σε αντίστοιχη περίπτωση.

Από την άλλη οι αυτοαναιρούμενες, ασταθείς και συχνότατα αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις, θέσεις και απόψεις των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών της Συμπολίτευσης αναδεικνύουν την ανυπαρξία συμπαγούς και σοβαρής προς συζήτηση κυβερνητικής, και άρα εθνικής, θέσης στις διαπραγματεύσεις.
Αυτή η πλήρης απουσία μοντέλου συμπεριφοράς της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ., η σταθερή αστάθεια και τα πισωγυρίσματα, οδηγούν σε αδυναμία να κατατεθούν συνεκτικές προτάσεις ώστε να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις. Οι κινήσεις φαίνονται να είναι εντελώς τυχαίες.

Καίριο ερώτημα: Θα επικρατήσουν οι μαρξιστικές ιδεοληψίες (πόσο λογικό μοιάζει σε μία χώρα της Ε.Ε., όπου όλοι κι όλοι οι Ευρωβουλευτές της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς είναι 52 στους 751 συνολικά;;;) ή τελικά θα «συρθούν» στον πραγματισμό έστω και την ύστατη στιγμή;
Τελικά, θα κάνουμε κι εμείς σαν τα σαλιγκάρια που ενώ καίγονται στη φωτιά, το τσιτσίρισμά τους ακούγεται σαν να τραγουδούν ανέμελα, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι καίγονται?

Και σαν να μην μας έφτανε αυτό, ρίχνουμε και οι ίδιοι λάδι στη φωτιά, όταν άλλα λέμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, άλλα στο εξωτερικό, άλλα εντός Ελλάδας. Αριστούργημα!

Ο Αισχύλος αναφέρει στον «Αγαμέμνονα»: «μην χτυπάς πάνω σε καρφιά γιατί στο χτύπημα θα πονέσεις».

Φαίνεται ότι ο πόνος που έχουμε υποστεί δεν μας παραδειγμάτισε. Ούτε σαν λαό ούτε σαν πολιτικό προσωπικό.
Προσωπικά δε, μου κάνει τεράστια εντύπωση ότι φτάνει και περισσεύει η κριτική προς τρίτους (είτε προς το εξωτερικό είτε εγχώρια για μικροπολιτικές σκοπιμότητες) αλλά η αυτοκριτική όχι μόνο δεν περισσεύει αλλά ούτε καν φτάνει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ειδικότεροι στόχοι του ευρωπαϊκού οικοδομήματος για βιώσιμη και ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη, λειτουργία της οικονομίας της αγοράς με στόχο την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο.

Υλοποιούνται με την εφαρμογή της Κοινοτικής Περιφερειακής Πολιτικής, μέσω της οποίας τα κράτη μέλη, οι αρμόδιοι φορείς και τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε., στοχεύουν στην ανάπτυξη και εφαρμογή συνεργατικών πολιτικών ανάμεσα σε εθνικούς και κοινοτικούς φορείς και όργανα, για την επίτευξη των ποσοτικών και ποιοτικών στόχων της Πολιτικής Συνοχής.

Η συντρέχουσα αυτή πολιτική, όπου το ευρωπαϊκό, το εθνικό, το περιφερειακό και το τοπικό επίπεδο καλούνται να συνεργαστούν αρμονικά προκειμένου να προωθηθούν οι στόχοι της πολιτικής συνοχής και ειδικότερα της αναπτυξιακής σύγκλισης, είχε ως απαρχή τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (Μ.Ο.Π.), Ακολούθησαν το Α΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης (Κ.Π.Σ.) το Β΄ Κ.Π.Σ., το Γ΄ Κ.Π.Σ.το ΕΣΠΑ 2007 – 2013 και το τρέχον πρόγραμμα του νέου ΕΣΠΑ 2014-2020 (Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης – ΣΕΣ) συνολικού Π/Υ €20,84 δις (κοινοτική συνδρομή).
Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνονται τα ποσά που αφορούν την Ελλάδα.

Πηγή : Υπουργείο Οικονομίας & Οικονομικών

Αυτά δεν ήταν χρήματα που εισέρρευσαν στην Πατρίδα μας από τους κακούς εταίρους και τοκογλύφους δανειστές; Ούτε οφείλαμε να τα αξιοποιήσουμε για εκσυγχρονισμό ή μετατροπή επιχειρήσεων ή δημιουργία νέων δραστηριοτήτων; Ούτε επίσης συνέβαλλαν θετικά τόσο στην αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό της κρατικής μηχανής και του ιδιωτικού τομέα όσο και στην βελτίωση της ποιότητας ζωής και των εισοδημάτων των πολιτών;

Η σημασία και η αξία τους για τις τοπικές κοινωνίες και τους άμεσα ωφελούμενους, δηλαδή τους πολίτες, ήταν και είναι σπουδαία και έγκειται στα πολλαπλασιαστικά οφέλη που μπορούν να δημιουργήσουν τόσο σε τοπικό αναπτυξιακό επίπεδο όσο και σε εθνικό κοινωνικό επίπεδο.
Το γεγονός ότι οι διαχρονικές αδυναμίες δεν επέτρεψαν την μέγιστη αποτελεσματική και ποιοτική αξιοποίηση των πόρων αυτών, είναι φυσικά ευθύνη άλλων. Εμείς δεν φταίμε. Δεν γνωρίζαμε, δεν συμμετείχαμε, δεν ήμασταν οι τελικοί αποδέκτες αυτών.

Σε αυτή τη λογική κινούμενη η Κυβέρνηση, δεν έχει σε πρώτη προτεραιότητα να υλοποιήσει διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται και να καταστήσει την οικονομία πιο παραγωγική.

Παρόλα αυτά μεγάλο μέρος της Αντιπολίτευσης έχει θέσει τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις του στην υπηρεσία της χώρας. Ακόμη και έτσι όμως γεννιέται το παράδοξο ερώτημα: Εμείς να συνεισφέρουμε να βγει η Κυβέρνηση και η χώρα από την δύσκολη θέση. Οι Υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε θέση να κάνουν την έκπληξη και να μην αποτύχουν να εφαρμόσουν όσα θα κληθούν;

Το πρόγραμμά της, όπως παρουσιάζεται, θα έχει τεράστιο κόστος για τον ιδιωτικό τομέα, ώστε να υλοποιήσει τους δημοσιονομικούς στόχους. Η κατάρρευση της ανάπτυξης, που με τεράστιο κόστος για όλους εμάς τους πολίτες, αργά αλλά σταθερά, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά θα θυσιαστεί. Η εταιρική προκαταβολή όπως και οι αυξανόμενες «έκτακτες» εισφορές για τους «πλούσιους», δηλαδή όσους έχουν εισόδημα άνω των 30.000 €, είναι ενδεικτικά.
Σε ποιό βωμό όμως;

Για να επανέλθουμε στο σπάταλο κράτος; Για να έχουμε μία οικονομία με ποσόστωση 70 – 30 υπέρ του κράτους έναντι του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος πάντα στην Ελλάδα μας ήταν δαιμονοποιημένος και κατατρεγμένος; Για να έχουμε μισθούς κοντά στα 1.000€ σε ανειδίκευτο και χαμηλής ειδίκευσης εργατικό δυναμικό, προνομιακών ομάδων, όταν η νεολαία της Πατρίδας με πολύ ισχυρά εφόδια παραμένει άνεργη; Για να παρασιτούν ομάδες πολιτών έναντι άλλων παραγωγικών ομάδων; Για να μην ξεβολευτούν οι βολεμένοι άλλων εποχών που έγιναν οι επίκαιροι τιμητές του συριζαϊσμού;
 
Ο παραλογισμός του να θέλεις να φτάσεις ΞΑΝΑ στο σημείο που αποτέλεσε την αρχή του τέλους, χρήζει βαθιάς ανάλυσης και στοχασμού.
Μήπως σε αυτή την τελευταία περιπέτεια πάθουμε χειρότερα από όσα θεωρούσαμε ως «τα χειρότερα» την τελευταία φορά, ενώ κανονικά δεν θα έπρεπε να υποστούμε τίποτα από αυτά;;;

Τώρα όμως έφτασε η ώρα των «Φιλίππων». Η κατά τα λοιπά όμορφη περιοχή κοντά στην Καβάλα, νοηματοδοτήθηκε ως το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» μεταξύ Καίσαρα και Βρούτου. Έτσι πρέπει και εμείς, ως χώρα, να αποφασίσουμε τι επιζητούμε, που θέλουμε να φτάσουμε, πως να πορευθούμε και με ποιό τελικό στόχο. Ας ελπίσουμε να μην αυτοκτονήσουμε όπως ο νικημένος Βρούτος…

Οι συνθήκες δεν μας ευνοούν. Εμείς ζητάμε να πάρουμε και οι «άλλοι» οφείλουν να μας δώσουν. Είθισται ο δανειστής να βάζει τους όρους και ο δανειζόμενος να προσπαθεί να τους βελτιώσει. Όχι το αντίθετο.

Ο χρόνος κινείται εναντίον μας. Η επιδείνωση του τραπεζικού συστήματος, οι απευκταίοι πιθανολογούμενοι κεφαλαιακοί έλεγχοι, είναι προμηνύματα θανάτου για την οικονομία.
Όπως και η καθυστέρηση στην καταβολή των μισθών στον ΟΠΕΚΕΠΕ και η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την μεταφορά των ταμειακών διαθεσίμων των Φορέων της Γενικής Κυβέρνησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Τράπεζα της Ελλάδος, σίγουρα δεν είναι σημάδια βελτίωσης και καλυτέρευσης των συνθηκών.

Και για να μην απορήσει κανείς: Ναι! Σωστά! Οι ίδιες ΠΝΠ είναι, που όταν ψηφιζόντουσαν από τις προηγούμενες Κυβερνήσεις ήταν αντισυνταγματικές και κατέλυαν το πολίτευμα. Ξέχασα όμως: εκείνοι ήταν προδότες, μερκελικοί και πουλημένοι ενώ οι της σημερινής Κυβέρνησης είναι ήρωες, πατριώτες και μαχητές. Άρα ηρωικές, μαχητικές και πατριωτικές αυτές οι ΠΝΠ.

Και τότε η φράση του Μπρεχτ, που λέει «Αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες», θα επαληθεύσει ότι η κοινωνία που έχει ανάγκη από ήρωες σημαίνει ότι έχει εγγενείς αδυναμίες και είναι βαθιά προβληματική.

Απόστολος Γ. Παπαποστόλου
Διεθνολόγος – Σύμβουλος Επιχειρήσεων