Οι ξένοι και εμείς

Ι. Οι εταίροι μας δαιμονοποιούνται. Καλλιεργείται μύθος. Ότι, δηλαδή, όλοι συνασπισμένοι επιδιώκουν εξουθένωσή μας, δι’ οικονομικής ασφυξίας. Υφιστάμεθα έτσι ό,τι το χειρότερο: αποξενούμεθα ψυχικώς της Ευρώπης. Μάλιστα και χωρίς υποκατάστατο διεθνούς προστασίας (!).

ΙΙ. Απ’ ό,τι εδώ καλλιεργείται έχει συμβεί το αντίθετο. Τα γεγονότα είναι πασίγνωστα.

Η πρώτη κρίση της παγκοσμιοποίησης  ξέσπασε  στα τέλη του 2008. Παρέσυρε (και) Ιρλανδία, Ελλάδα, Πορτογαλία και Κύπρο. Η Ελλάς έλαβε  το μεγαλύτερο “πακέτο” βοήθειας. Μεγαλύτερο του διπλασίου όλων των άλλων (!). Οι λοιποί – όλοι – έχουν ήδη επανέλθει στις αγορές. Η Κύπρος  χρησιμοποίησε μέρος  του  “πακέτου”. Επέστρεψε χρήματα (!).

ΙΙΙ. Από δύο, κυρίως, πηγές  χρηματοδοτούνται τα κράτη. Από δάνεια που συνάπτουν (δι’ ομολόγων) στις αγορές και από φορολογία. Η Ελλάς πτώχευσε ήδη εντός ευρώ το 2012. Δήλωσε αδυναμία εξόφλησης ομολόγων της. Δια του P.S.I. άφηνε απλήρωτο χρέος περίπου 107 δις. Εν τούτοις, δεν εξυγιάνθηκε. Ήταν πολύ βαθύτερα χρεωμένη (!!!). Ζήτησε έτσι και περαιτέρω βοήθεια. Τότε συνήφθη το πρώτο λεγόμενο “Μνημόνιο Κατανόησης”. Η σύμβαση αυτή δεν υπήρξε δάνειο. Προς αφερέγγυους δάνειο δεν νοείται. Ουδείς θα δάνειζε την Ελλάδα την στιγμή που αδυνατούσε να πληρώσει ομόλογά της. Ουδείς πετά τα χρήματά του, μάλιστα κατά εκατοντάδες  δισεκατομμυρίων ευρώ (!!!).

IV. Η χρηματοδοτική μας στήριξη είναι απότοκη συμφωνίας  παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αυτό ώστε να ισορροπήσουν τα οικονομικά μας. Η χώρα  ν’ αποκτήσει ανταγωνιστικότητα. Να περάσει σε θετική οικονομική τροχιά. Να έχει, δηλαδή, διαχειριστικά πλεονάσματα. Να επανέλθει στις αγορές προς  χρηματοδότηση του χρέους της. Συνακόλουθα να επιστρέψει (και) στους εταίρους το λαβείν τους.

V. Η λογική των μνημονίων αποδείχθηκε σωτήρια για όλους τους λοιπούς. Όλοι τους έχουν επανέλθει. Σ’ εμάς απλώς η μνημονιακή συνταγή δεν εφαρμόσθηκε. Λύσσαξε εναντίον της το κατεστημένο του πελατειακού μας κράτους (!). Δεν αποκαταστήσαμε την ανταγωνιστικότητά μας (!). Η εσωτερική υποτίμηση δεν μείωσε το αντίστοιχο κόστος. Σε μέγιστο βαθμό καταναλώνουμε εισαγόμενα, ακόμη και πατάτες και φρούτα (!!!). Το κράτος δεν εξορθολογίσθηκε. Έχει στοιχίσει από 2002 – 12 περισσότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο περί τα 180 δισ (!!!) (βλ. έξοχη ανάλυση Αν. Παπανδρόπουλου – Εστία 18.4.).
Προβάλλεται ότι συρρικνώθηκε το εθνικό μας προϊόν κατά 25%. Αντιτείνεται, όμως, ότι μεταξύ 1997 και 2007 το κατά κεφαλή εισόδημά μας αυξήθηκε κατά 43%. Ήταν τότε που ευημερούσαμε πουλώντας ακάλυπτα ομόλογα.

Ομοίου φυράματος ομόλογα εξέδιδε και η Ασπίς Bank. Ο υπεύθυνος οδηγήθηκε στις φυλακές. Για τα όμοια πραχθέντα  παρά του ελληνικού κράτους ουδείς λογοδότησε. Αυτό εις δόξαν της νομικής ισότητας των Ελλήνων (!).

VI. Τα καταλυτικά σε βάρος μας οικονομικά πλήγματα δεν έρχονται από εταίρους. Έρχονται από τις αγορές. Διεθνείς οίκοι αξιολόγησης (Fitch-Standart & Poors) υποβαθμίζουν σε παραλλαγές του c.c.c. Το κράτος και τις τράπεζές μας. Πρόκειται για αξιολόγηση παγκόσμιας αναξιοπιστίας. Έχουμε, δηλαδή, εξοστρακισθεί από το παγκόσμιο πιστωτικό σύστημα.

Από τέτοιο πλήγμα μία οικονομία δεν συνέρχεται: ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα.

VII. Με πρωτοβουλία μας εξωτερικεύσαμε την στάση της κ. Lagarde. Αποτελεί μικρογραφία και της των λοιπών μελών της “Τρόικα” (στα καθ’ ημάς θεσμούς). Της ζητήσαμε συνάντηση στο τριήμερο του Πάσχα. Χάλασε τις διακοπές της. Μας δέχθηκε ευγενέστατα. Όμως, δήλωσε, μετά ταύτα, ότι παράταση πληρωμής δεν μας παρέχεται. Έπειτα (17.4.) χαρακτήρισε και τις προτάσεις μας επιφανειακές (superficiel) στα διεθνή μέσα.

VIII. Προϋπόθεση για νέα χρηματοδότησή μας είναι η επί της ουσίας συμμόρφωση σ΄ό,τι έχουμε αποδεχθεί ως αναγκαίο για την ανάταξη της οικονομίας μας. Έτσι συμφωνήθηκε και την 20.2.15. Χρήματα προς σπατάλη δεν διαθέτουν οι εταίροι (!). Αν δεν ανταποκριθούμε δεν θα πληρώσουν. Θα είμεθα κράτος της  Ευρωζώνης εν απορία. Θα ξαναπτωχεύσουμε εντός ευρώ (!).

ΙΧ. Η εγκατάλειψη ομολόγων απλήρωτων υπήρξε ορόσημο. Υπήγαγε – ex re – διαχειριστικώς την Ελλάδα στους εταίρους της. Τα ελληνικά χρήματα δεν αρκούν για την διαβίωση των Ελλήνων. Και για την χρησιμοποίηση των χρημάτων των ξένων πρέπει να συμφωνούν και εκείνοι. Άρα ή θα συμφωνούμε μαζί τους ή δεν θα δαπανούμε δια των δικών τους χρημάτων (!).

Γεώργιος Κ. Στεφανάκης
www.gkstefanakis.gr
αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 22/4/2015