Ο Αντώνης, ο «Γονέας 1 και ο Γονέας 2»

Η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά χθές στο Ζάππειο για την Ημέρα της Ευρώπης ήταν καταπέλτης. Ο Καραμανλής τον άκουγε μειδιώντας και ο Μητσοτάκης με το ύφος «είμαι πρωθυπουργός και είμαι αλλού…».

«Θυμάμαι στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ως υπουργός συμμετείχα στις τακτικές Συνόδους της Ευρώπης, υπήρχαν πέντε έννοιες – που συγκροτούσαν κοινή πυξίδα  στα μυαλά και στις συνειδήσεις όλων.  Πέντε λέξεις κλειδιά – που σήμερα δεν υπάρχουν πια.  Ή σπανίζουν όλο και περισσότερο:

“Σύγκλιση” – “Συνοχή” – Αλληλεγγύη – Ευημερία – Ελευθερία.  – Σύγκλιση τότε των λαών της Ευρώπης, των οικονομιών τους,  της Ανάπτυξης και των πολιτισμικών σταθερών τους.  Σήμερα, σημειώνονται μόνον σοβαρές αποκλίσεις! Και ατέλειωτες τριβές… Όπου, για παράδειγμα, η Γερμανία στηρίζει την εγκατάλειψη της ενέργειας από τον άνθρακα.  Όμως λίγο αργότερα, αγκαλιάζοντας τον άνθρακα, εγκαινιάζει… λιγνιτικά εργοστάσια στην ίδια την επικράτειά της!  Κι ύστερα εγκαταλείπει τα πυρηνικά της εργοστάσια – που δεν εκλύουν διοξείδιο του άνθρακα.

Για να αγοράσει όμως φθηνή πυρηνική ενέργεια από πού; Από τη γειτονική Γαλλία!  Η οποία όμως, τι; Είχε ήδη αρχίσει να εγκαταλείπει την πυρηνική ενέργεια. Μέχρι που, λόγω της κρίσης, τώρα προγραμματίζει και πάλι, νέα πυρηνικά εργοστάσια. Αλαλούμ! Κανονικό Χάος…

Αυτά που μόλις ανέφερα δεν φωτογραφίζουν καμία Ενωμένη Ευρώπη.  Πώς λοιπόν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα η σύγκλιση  σε αμοιβές, σε δημοσιονομικές πολιτικές, σε ο,τιδήποτε;

Δείτε τώρα το τεράστιο ζήτημα της Ενέργειας, τι ρόλο παίζει και στη λεγόμενη “Συνοχή”;  Μέχρι το 2020 η Ευρώπη ψήφιζε τη χρήση φυσικού αερίου ως “καύσιμο μετάβασης”. Κι ύστερα αποφάσισε να εγκαταλείψει το φυσικό αέριο. Όμως, στο μεταξύ, η Γερμανία, για τον εαυτό της, προωθούσε και δεύτερο αγωγό φυσικού αερίου από τη Ρωσία – μέχρι που και οι δύο αγωγοί… ανατινάχθηκαν!

Και, βέβαια, όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν αποθαρρύνει την ανακάλυψη νέων ευρωπαϊκών κοιτασμάτων φυσικού αερίου – όπως στην Ανατολική Μεσόγειο. Μέχρι που ο Πόλεμος στην Ουκρανία τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν το φθηνό ρωσικό αέριο, μένοντας έτσι χωρίς εναλλακτικές λύσεις.  Χωρίς φθηνή ενέργεια.

Ρωτάω: Κανείς στην Ευρώπη δεν είδε τα γεγονότα να έρχονται; Κανείς δεν σχεδίασε ή δεν προέβλεψε για το μέλλον; Είναι αυτό τύφλωση ή εθελοτυφλία; Σκεφτείτε, ότι σήμερα σε όλες τις χώρες γιορτάζεται η επίσημη «Μέρα της Ευρώπης». Δηλαδή τι;  Η 9η Μαΐου του 1950, όταν ο Σουμάν πρότεινε τη δημιουργία της «Ένωσης ‘Ανθρακα και Χάλυβα» στην Ευρώπη!  Από εκεί άρχισαν όλα. Από τότε…  Σήμερα καταργούμε τον ‘Ανθρακα. Εντάξει…  Αλλά και όλους τους υδρογονάνθρακες;  Η παραγωγή Ευρωπαϊκού Χάλυβα φθίνει συνεχώς. Υπέρ της Κίνας, της Ινδίας, του Ιράν…

Πηγαίνοντας σε όλο και πιο ακριβή ενέργεια κινδυνεύουμε να χάσουμε και τη Βιομηχανία…  Δηλαδή σήμερα γιορτάζουμε αυτά που κάποτε πετύχαμε  – και τώρα κοντεύουμε να ακυρώσουμε!

Που είναι και η Ευημερία;  Την ώρα που κινδυνεύουμε να χάσουμε την ανταγωνιστική βιομηχανία της Ευρώπης,  έχουμε εξαπολύσει κυνηγητό και στην ανταγωνιστική Γεωργία.  Δείτε τι γίνεται στην Ολλανδία.

Όπου καταστρέφουν, με “ντιρεκτίβες” από τις Βρυξέλλες, ακόμα και την πιο ανταγωνιστική Ευρωπαϊκή χώρα σε Γεωργία, Κτηνοτροφία και Μεταποίηση! Την ώρα μάλιστα, που πολλοί προειδοποιούν ότι επέρχεται επισιτιστική κρίση… Όλα αυτά πυροδότησαν ήδη και κυοφορούν εξεγέρσεις παραγωγών, αγροτών και κτηνοτρόφων, και σε άλλες χώρες. Παντού!

Όλα αυτά βέβαια, δεν οδηγούν σε “περισσότερη και καλύτερη Ευρώπη”.

Και για τη Δημοκρατία τώρα:

Είναι «πολύ δημοκρατικό» οι διορισμένοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να απειλούν τους λαούς της Ευρώπης, τις παραμονές των εκλογών, για το τι θα ψηφίσουν; Έτσι δεν έγινε και στην Ιταλία;

Οι υποδείξεις τους αγνοήθηκαν.  Η ουσία όμως, παραμένει:  Γιατί ο Ευρωπαίος πολίτης να δεχθεί  ότι κάποιος έξω από τη χώρα του θα του υποδείξει τι να ψηφίσει; Και πώς να δεχθεί ότι τελικά οι διορισμένοι έχουν το πάω χέρι απέναντι στους εκλεγμένους;  Αυτά υπονομεύουν τη Δημοκρατία…

Κάποτε επίσης υπήρχε Ασφάλεια μέσα στην Ευρώπη. Σήμερα δεν μπορούμε καν να συμφωνήσουμε πώς θα φυλάμε τα κοινά σύνορα. Σήμερα δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους αληθινούς μετανάστες και τους αληθινούς πρόσφυγες, από τους “εργαλειοποιημένους”.  Που τους φέρνουν κυκλώματα διακινητών, σε συνεργασία με ξένα κράτη και διάφορες ΜΚΟ. Που εξαγοράζουν τους πάντες. Δυστυχώς, ακόμα και ευρωβουλευτές!

Κι ακόμα οι Ευρωπαϊκές χώρες συρρικνώνονται πληθυσμιακά. Ιδιαίτερα στον Ευρωπαϊκό Νότο. Ιδιαίτερα χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία.  Κι αντί να στηρίζουμε τους νέους μας να κάνουν παιδιά, προσπαθούμε να εισάγουμε παράνομους απ’ έξω!  Πολλοί των οποίων αρνούνται να ενσωματωθούν.  Όμως, κι αυτό διαλύει την Ευρώπη!

Σήμερα υπάρχει και η λεγόμενη “αποδόμηση”. Το woke culture.  Κι όχι μόνο στην Ευρώπη. Στη Δύση γενικότερα…  Δηλαδή το γκρέμισμα όσων συνιστούν την κοινή κληρονομιά μας.  Όπου τα ιερά πρόσωπα της Μάνας και του Πατέρα, υποβιβάζονται σε απρόσωπους αριθμούς: “Γονέας 1 και Γονέας 2”. Αυτό δεν είναι Ευρώπη!  Φτάσαμε σήμερα, των ώρα που τα προβλήματα γιγαντώνονται, να πιθηκίζουμε εισαγόμενες ανοησίες για το πόσα είναι τα… “φύλα”! Στα χρόνια του Μεσαίωνα τσακώνονταν, για το “φύλο των αγγέλων”.Σήμερα τσακωνόμαστε για το πόσα είναι τα “φύλα” των… ανθρώπων! Είναι λάθος για τη Δύση αυτός ο καταχρηστικός δικαιωματισμός, που οδηγεί σε μια διχαστική και ακατανόητη «νέα γλώσσα», πολιτικής ορθότητας. Που θυμίζει το new talk του Όργουελ. Από το έργο του «1984».

Όπως το να μας καλούν, εμάς τους Ευρωπαίους, να μη λέμε «Καλά Χριστούγεννα», αλλά «Καλές Γιορτές».  Κι όλα αυτά επιχειρείται να επιβληθούν άνωθεν.  Και κάθε αντίρρηση να στιγματίζεται, σχεδόν να απαγορεύεται.   Αυτό, όμως, καταργεί την ελευθερία της έκφρασης,  καταργεί την ελευθερία της Συνείδησης,  επιβάλλει την «Αστυνομία της Σκέψης»!

Αυτά είναι ακρότητες που διαλύουν την κοινωνική συνοχή στην Ευρώπη.  Κι όσα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας υιοθετούν τέτοια «ατζέντα»,  κινδυνεύουν να συρρικνωθούν ή και να εξαφανιστούν.  Πράγμα που ήδη συμβαίνει σε πολλές χώρες.  Και στη θέση τους αναδεικνύονται αντί-συστημικά κόμματα.  Που -προσέξτε- δεν τοποθετούν ως προτεραιότητά τους την Ευρώπη!

Κάθε άλλο…  Η Ιστορία μας βαράει “καμπανάκι”, φίλες και φίλοι.  Κι οι αληθινοί Ευρωπαίοι το ακούνε. Και ανησυχούν…  Δυστυχώς, στις Βρυξέλλες δεν υπάρχουν σήμερα  πολλοί που το ακούνε, το καμπανάκι αυτό.  Για να το πω αλλιώς, οι Βρυξέλλες θα έπρεπε κάθε μέρα να ανοίγουν ένα παράθυρο αισιοδοξίας για την Ευρώπη. Και να κλείνουν την πόρτα στον παραλογισμό και τις ακρότητες. Και δεν το κάνουν…».