Μωραϊτάκης: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν… κατασκευαστική εταιρεία

Γνωστή σε όλους είναι η κριτική που ασκείται προς το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν διαθέτει «Plan B», δηλαδή εναλλακτικό σχέδιο δράσης σε περίπτωση (βεβαιότητα θα έλεγα εγώ) που δεν αποδεχτούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας την άρνηση πληρωμής των υποχρεώσεων μας του 2015 σύμφωνα με την απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, τα περί σκισιμάτων του μνημονίου και άλλων σχετικών συνθημάτων.

Κανείς άλλωστε μέχρι σήμερα στην Ευρώπη, δεν έχει δηλώσει πως είναι διατεθειμένος να συζητήσει κάτι τέτοιο με την ελληνική κυβέρνηση, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή.

Εγώ πάντως θα έλεγα πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει «Plan… A».

Με άλλα λόγια, ενώ ο κ. Τσίπρας μας λέει τι θα κάνει αν κερδίσει τον… πρώτο αριθμό του λαχείου, αντίθετα μας αποκρύπτει το πώς θα χρηματοδοτήσει τις τόσες υποσχέσεις του προς τον ελληνικό λαό στην αντίθετη -και σαφώς ρεαλιστικότερη- περίπτωση.

Ένα άλλο παράδειγμα από το χώρο της αγοράς θα σας πείσει πως το έλλειμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν τίθεται σε επίπεδο «Plan B», αλλά σε επίπεδο «Plan A».

Στις κατασκευαστικές εταιρείες που επιχειρούσαν να μπουν στο χρηματιστήριο, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς -για λόγους ασφαλείας του επενδυτικού κοινού- τις υποχρέωνε να προχωρήσουν σε προβλέψεις μελλοντικών κερδών με βάση έργα που είχαν ήδη αναλάβει μέσω υπογεγραμμένων συμβάσεων και όχι με βάση αυτά που υποστήριζαν ή προσδοκούσαν ότι θα αναλάβουν στο μέλλον.

Έτσι και κάθε εχέφρων πολίτης -για λόγους προστασίας του λαού και της χώρας- απαιτεί από τον κ. Τσίπρα να παρουσιάσει το πρόγραμμά του με βάση τα τρέχοντα δεδομένα και όχι με βάση διάφορα θεωρητικά σενάρια εκτός πραγματικής οικονομίας.

Προσωπική εκτίμηση του γράφοντος είναι πως η ελληνική οικονομία -μετά από κινήσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια και που απαιτείται να συνεχιστούν στο μέλλον, παρά τα λάθη και τις αδικίες, έχει αποκτήσει  τις βάσεις προκειμένου να μπει σε μια μακρόχρονη πορεία σταδιακής μεν, αλλά διατηρήσιμης ανάκαμψης. 2,9% αύξηση ΑΕΠ προβλέπεται για το 2015.

Περισσότερα πράγματα σε συντομότερο χρονικό διάστημα, θα μπορούσαμε να πετύχουμε αν καταφέρει η χώρα μια νέα συμφωνία για «ελάφρυνση» του δημοσίου χρέους, στα πλαίσια της δέσμευσης που είχαν δώσει οι Ευρωπαίοι στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά το φθινόπωρο του 2012, μετά το πέρας της αξιολόγησης και την συμφωνία για την προληπτική γραμμή στήριξης.

Αντίθετα, η ελληνική οικονομία σε καμιά περίπτωση δεν αντέχει την υλοποίηση μεγαλόστομων εξαγγελιών που θα τα δίνουν όλα σε όλους, που θα υπόσχονται νέες προσλήψεις στο δημόσιο, που θα δίνουν συντάξεις από τα πενήντα και που θα τάζουν «όλα τα λεφτά για όλα τα κιλά».

Δηλαδή, αντί να συνεχίσουμε τις πολιτικές που κατά τις τελευταίες δεκαετίες μας οδήγησαν στην καταστροφή, θα πρέπει να φροντίσουμε για το πώς θα προσελκύσουμε επενδύσεις και για το πώς θα δημιουργήσουμε διατηρήσιμες θέσεις εργασίας.

Θέσεις εργασίας που θα πληρώνονται από τους ιδιώτες επιχειρηματίες και που ούτε θα βαραίνουν τις πλάτες του Έλληνα φορολογούμενου, ούτε θα φορτώνουν με πρόσθετα δάνεια τις επόμενες γενιές. Νοικοκυρεμένα πράγματα.

Αναδημοσίευση από www.newmoney.gr