Κακοδαιμονία Οικονομική

Ι. Μονοπωλείται το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από το “χρέος”. Εν τούτοις, το κρίσιμο δεν είναι εκεί. Είναι κρίσιμο μέγεθος η παραγωγική μας ανεπάρκεια. Εξ αυτής προήλθε το χρέος. Αυτή – και μόνον – αποκλείει την δέουσα εξυπηρέτησή του.

ΙΙ. Προς παραγωγική ανάπτυξη συζητείται η τόνωση της ζήτησης. Μάλιστα δε και, κυρίως, με αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο.

Αν τέτοια τόνωση επιχειρηθεί και άλλο βαρύ λάθος θα έχει διαπραχθεί.

Σήμερα, χρηματοδότηση της εθνικής αγοράς – χωρίς παραγωγική βάση – σημαίνει πως το αγοραστικό ενδιαφέρον θα διοχετευθεί σε εισαγωγές. Έτσι, όμως, προς εξόφληση της αξίας των εισαγωγών, μοιραία, θα εξαγάγουμε εθνικό πλούτο. Όσον, δηλαδή, έχει ακόμη απομείνει (!).

ΙΙΙ. Απαιτείται λύση προοδευτική. Η οικονομία μας απασχολεί περί το 80% του δυναμικού της, στον τομέα των υπηρεσιών. Ό,τι συμβαίνει, όμως, υπό την παρούσα δομή, άγει σε αδιέξοδο. Δεν μεταβάλλει την πρόβλεψη ο τουρισμός. Εκεί η δράση είναι εποχιακή. Τις τιμές έχει τσακίσει ο ανταγωνισμός. Ούτως ή άλλως, διακίνηση των τουριστών δια των διεθνών πρακτορείων, φαλκιδεύει πολύ την ωφέλεια των ελληνικών ξενοδοχείων. Οι Έλληνες δεν μετέχουν, ουσιωδώς, των διεθνών πρακτορείων.

IV. Η καρποφόρα απασχόληση του ημεδαπού δυναμικού προϋποθέτει (αποκλειστικά) διεθνοποίηση της οικονομικής βάσης. Δηλαδή, διάθεση ελληνικών υπηρεσιών προς διακίνηση διεθνών αγαθών (παραγομένων αλλού). Πειστικό προηγούμενο το των: Λουξεμβούργου, Monaco (ήδη) και Σιγκαπούρης κ.ο.κ. Το προς τα εκεί σωτήριο βήμα μένει μετέωρο. Αυτό διότι: α) Χώρα που δεν ελέγχει το δημόσιο χρέος της είναι – εξ ορισμού – ασταθής. Άρα και απρόσφορη προς υποδοχή διεθνών επιχειρήσεων. Οι εκκλήσεις για διαγραφή των οφειλών υπογραμμίζουν την σύστοιχη αδυναμία. Ότι, δηλαδή, η αντιμετώπιση της οφειλής δεν είναι εφικτή. Άρα και ότι η χώρα δεν είναι φερέγγυα (!). β) Η φορολογία είναι εκτός Συντάγματος και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού. Ο Έφορος βεβαιώνει και εισπράττει ό,τι εκείνος κρίνει. Επί των βεβαιώσεων υπολογίζονται (και) προσαυξήσεις μέχρι (και) του 200% της οφειλής. Καθυστέρηση καταβολής επιφέρει αυτομάτως ποινική προσωποκράτηση (!). Οι φόροι επί συντάξεων προσβάλουν (και) το στοιχειώδες επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης. Αυτό μάλιστα, συχνά, κορυφαίων, άλλοτε, λειτουργών. Άρα, έναντι αυτών, το κράτος οικειοποιείται τις εισφορές που έχει εισπράξει. Επί ακινήτων οι ιδιοκτήτες απειλούνται με φυλάκιση (και) λόγω αδυναμίας ρευστοποίησης περιουσίας προς πληρωμή φόρων. Έχουν καταργηθεί και οι ατομικοί προσωπικοί λογαριασμοί (!). Όλοι (οι λογαριασμοί) είναι πλέον κοινοί μεταξύ καταθέτη και Εφόρου. Ο τελευταίος αφαιρεί, κατά προαίρεσή του, ό,τι κρίνει αναγκαίο.

Δικαστική προστασία, προς ανάσχεση των φορολογικών επιδρομών, δεν υπάρχει (!).

V. Η φορολογική καταστολή δεν σώζει. Η οικονομία εξωθείται σ’ επίπεδο συναλλαγής “χέρι με χέρι” δια χρημάτων στο “σεντούκι”. Το χειρότερο: η αδυναμία ενσωμάτωσής μας στην Ευρώπη διώχνει τους Ευρωπαίους. Ουδείς, σχεδόν, δυτικός επενδυτής μας εμπιστεύεται (!). Φεύγουν συνεχώς (και) Έλληνες, ικανοί και εύποροι.

VΙ. Με δανεικά καλύπτουμε τρέχουσες ανάγκες. Άρα, χλωμή η προοπτική προσέλκυσης κεφαλαίων δυτικών, μάλιστα προς διεθνοποίηση της οικονομίας, έτσι δε και απορρόφηση του λιμνάζοντος δυναμικού των υπηρεσιών. Πρέπει, όμως, κάπως, και αυτοί (λιμνάζοντες) ν’ αξιοποιηθούν επωφελώς. Επιβάλλεται, άρα, σειρά κινήτρων ώστε το δυναμικό αυτό να διοχετευθεί στην πρωτογενή παραγωγή (γεωργία – κτηνοτροφία). Έτσι, επί τέλους, θα καλύψουμε επισιτιστικές μας ανάγκες. Αποτελούμε ιστορικά γεωργική χώρα. Είναι παράλογο η αντίστοιχη παραγωγή να έχει πέσει κάτω του 5% του ετήσιου εθνικού αποτελέσματος. Παράλληλα δε να διατίθενται χρήματα της βοήθειας, ώστε να εισάγεται ό,τι οι “άνεργοι” δεν παράγουν (!). Αυτό παρ’ ότι οι περισσότεροι είναι πρώην αγρότες ή απόγονοι αγροτών.

VΙΙ. Την ρίζα των οικονομικών μας δεινών αποτελεί η παραγωγική μας ανεπάρκεια. Εάν αυτή δεν εξοβελισθεί το οικονομικό μας πρόβλημα δεν θα λυθεί.

Γεώργιος Κ. Στεφανάκης

www.gkstefanakis.gr

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 18/2/2015