Η ανάπτυξη θέλει κόπο, αλλά και… τρόπο!

Η ανάπτυξη δεν θέλει μόνο κόπο, αλλά και τρόπο. Μπορούμε λοιπόν να προσελκύσουμε ή να διατηρήσουμε στην Ελλάδα ναυτιλιακές εταιρείες, διεθνοποιημένες επιχειρήσεις που δεν έχουν ανάγκη για εγκατάσταση στη χώρα μας αλλά έχουν έσοδα από το εξωτερικό μόνο, ενώ τα έξοδά τους θα είναι στην Ελλάδα, πλούσιους πολίτες απ’ όλο τον κόσμο, αλλά και Έλληνες του εξωτερικού.

Του Αλέξανδρου Μωραϊτάκη*

Τα δυνητικά οικονομικά οφέλη από αυτή τη διαδικασία είναι τεράστια, δυστυχώς όμως τα καρπώνονται σήμερα άλλες χώρες που μπορεί μεν να μην διαθέτουν τα δικά μας συγκριτικά πλεονεκτήματα ομορφιάς και κλίματος, έχουν ωστόσο θεσπίσει εξυπνότερα φορολογικά και ασφαλιστικά πλαίσια.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Σε μια περίοδο όπου η οικονομία μας έχει μεγάλη ανάγκη πολλών νέων θέσεων εργασίας, θα μπορούσαμε εύκολα να προσελκύσουμε στην Ελλάδα εταιρείες και πολίτες που δεν χρειάζονται να ασκούν οικονομικές δραστηριότητες στη χώρα μας, όπως για παράδειγμα ναυτιλιακές επιχειρήσεις, τις έδρες ομίλων με διεθνοποιημένη δράση, Έλληνες της διασποράς και φυσικά ξένους πολίτες υψηλών εισοδημάτων (συνταξιούχους και όχι μόνο) που θα διαμένουν για αρκετούς μήνες κάθε χρόνο στην Ελλάδα.

Για παράδειγμα η Eldorado Gold χρειάζεται τη Χαλκιδική για την εξόρυξη χρυσού, όχι όμως μια εταιρεία ναυτιλιακή, χρηματιστηριακή κ.λπ. στο τομέα των εξαγωγικών υπηρεσιών, που έχει έσοδα 80%-100% από το εξωτερικό και έξοδα στην Ελλάδα. Τέτοιες εταιρείες πρέπει να επιβραβεύονται, ειδικότερα όταν αυξάνουν γεωμετρικά το προσωπικό τους.

Η προσέλκυση πλούσιων πολιτών για διαμονή στη χώρα μας, θα αυξήσει τη ζήτηση για αγορές και ενοικιάσεις κατοικιών, θα οδηγήσει σε έσοδα από την υγειονομική περίθαλψη και παράλληλα θα τονώσει την εγχώρια κατανάλωση σε μια σειρά από κλάδους (π.χ. τρόφιμα, ποτά, μεταφορές, ένδυση, διασκέδαση, λοιπές υπηρεσίες) και θα αυξήσει δραστικά τα κρατικά έσοδα (πχ ΦΠΑ, τέλη, ειδικοί φόροι).

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, η θετική επίδραση στην οικονομία μιας ξένης οικογένειας που διαμένει στην Ελλάδα για έξι μήνες και καταναλώνει χρήματα που παράγονται στο εξωτερικό, αντιστοιχεί με εκείνη εκατό τουριστών που επισκέπτονται κάθε χρόνο την Ελλάδα!

Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας στο συγκεκριμένο πεδίο είναι πολλά: Μοναδικό κλίμα, πανέμορφη φύση, ευχάριστος τρόπος ζωής, σύγχρονες υποδομές (συγκοινωνίες, τηλεπικοινωνίες, υπηρεσίες υγείας, κ.λπ.) και τόσα άλλα.

Ωστόσο, παρά τα πολύ σημαντικά συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, οι ελληνικές επιδόσεις στο συγκεκριμένο τομέα είναι μέχρι σήμερα πενιχρές, γιατί σε αντίθεση με άλλες χώρες, αντί να θεσπίσουμε κίνητρα, υψώνουμε φορολογικά εμπόδια.

Στην Ελλάδα λοιπόν θα πρέπει οι ξένοι διαμένοντες (σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, θεωρούνται όσοι διαμένουν έξι μήνες και μία μέρα το χρόνο, ενώ παράλληλα έχουν στη χώρα το κέντρο των επαγγελματικών τους και των κοινωνικών τους δραστηριοτήτων) και οι επαναπατριζόμενοι Έλληνες θα πρέπει να μην πληρώνουν κανένα φόρο μόνο για τα εισοδήματα του εξωτερικού.

Ας δούμε τώρα, πώς χειρίζονται το ζήτημα άλλες χώρες.

Στο Ισραήλ για παράδειγμα, οι επαναπατρισθέντες Εβραίοι δεν υποβάλλουν για πέντε χρόνια φορολογική δήλωση σε ότι αφορά τα εισοδήματα του εξωτερικού. Το αποτέλεσμα είναι να καταναλώνονται στη χώρα σημαντικά εισοδήματα που παράγονται ή παρήχθησαν εκτός αυτής και να επενδύεται πλούτος που δημιουργήθηκε αλλού.

Στη Μεγάλη Βρετανία, τα εκτός χώρας έσοδα των αλλοδαπών που διαμένουν στη Μεγάλη Βρετανία, παραμένουν αφορολόγητα για πέντε χρόνια, αρκεί να παραμείνουν στο εξωτερικό, ενώ ο δηλωμένος πλούτος που εισέρχεται στη χώρα από το εξωτερικό δεν φορολογείται. Στη συνέχεια (μετά την πενταετία), τα εκτός χώρας εισοδήματα φορολογούνται με ευνοϊκό τρόπο (επιβάρυνση με ένα σχετικά χαμηλό σταθερό ποσό). Η Μεγάλη Βρετανία έχει εισάγει για τους αλλοδαπούς που διαμένουν στη Μεγάλη Βρετανία την φορολογική έννοια του ‘’resident non-domiciled’’, δηλαδή μένουν στη Μ. Βρετανία αλλά επιθυμούν να ταφούν εκτός και ισχύει για δύο γενεές.

Στην Κύπρο, οι ξένοι υπήκοοι που διαμένουν στη χώρα δεν πληρώνουν φόρο επί των μερισμάτων του εξωτερικού για είκοσι χρόνια. Για τα επιχειρηματικά στελέχη με αποδοχές άνω των 100.000 ευρώ, το 50% του εισοδήματός τους είναι αφορολόγητο και το υπόλοιπο φορολογείται με βάση την κλίμακα της Κύπρου.

Πλεονέκτημα αποτελεί επίσης το γεγονός ότι η Κύπρος έχει υπογράψει συνθήκες αποφυγής διπλής φορολογίας με περισσότερες χώρες σε σύγκριση με την Ελλάδα. Το αφορολόγητο όριο €19.500 συντελεί ώστε ξένοι γλωσσομαθείς Ευρωπαίοι πολίτες με ξένη μητρική γλώσσα με μεγάλη προθυμία να εγκαθίστανται και να εργάζονται στον τομέα υπηρεσιών με εξαγωγικό προσανατολισμό. Ετσι εξαγωγικές επιχειρήσεις στο τομέα των υπηρεσιών εγκαθίστανται στη Κύπρο όχι μόνο για φορολογικούς (12,5% έναντι 29% της χώρας μας) και ασφαλιστικούς λόγους (19% έναντι 44% στη χώρα μας) αλλά και γιατί βρίσκουν κατάλληλο προσωπικό με ικανοποιητικές καθαρές αμοιβές αφού το αφορολόγητο όριο είναι 19,5 χιλιάδες ευρώ.

Στη Βουλγαρία, ο φορολογικός συντελεστής είναι 10% όσο και ο συντελεστής ασφαλιστικών εισφορών μέχρι την οροφή 1200 USD μηνιαίως. Δεν υπάρχει αφορολόγητο όριο. Τα Πανεπιστήμιά της διδάσκουν τις δύσκολες και εύκολες ευρωπαϊκές/σλαβικές γλώσσες. Έτσι πολύ μεγάλος αριθμός εταιριών στο χώρο των υπηρεσιών που εξυπηρετούν πολίτες τρίτων εκτός Βουλγαρίας χωρών, με χιλιάδες απασχολούμενους, εγκαθίστανται στη Βουλγαρία, γιατί βρίσκουν κατάλληλο προσωπικό.

Στην Ελβετία, για να δοθεί η άδεια του φορολογικού κατοίκου, σε μη Ελβετό, ορισμένα καντόνια υιοθετούν το σύστημα FORFAIT, για όσους διαμένουν για περισσότερους από τέσσερις μήνες το χρόνο στο καντόνι αυτό (επιβάρυνση με ένα ετήσιο σταθερό ποσό, που εξαρτάται από παράγοντες όπως πχ τα τετραγωνικά της κατοικία διαμονής).

Στη Μάλτα, ο φορολογικός συντελεστής είναι 35% για όλους, πλην όμως στους ξένους μετόχους επιστρέφεται το 30%, ανεξάρτητα από τον τόπο κατοικίας τους, δηλαδή ουσιαστικά είναι 5%.

Ευνοϊκές μεταχειρίσεις τέλος ισχύουν και σε άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, μεταξύ των οποίων η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία που αντέγραψαν κυρίως το αγγλικό σύστημα.

Στην Ιταλία το ετήσιο σταθερό όριο που πληρώνει ο φορολογούμενος είναι 100.000. Περιττό να αναφέρω ότι οι υψηλές ασφαλιστικές εισφορές και το χαμηλό αφορολόγητο (πχ €5.600 Ελλάδα έναντι €19.500 στην Κύπρο κάνει δυσμενέστατο το εγχώριο κόστος παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών ειδικά όταν υπάρχει ο διεθνής ανταγωνισμός με το χαμηλό ασφαλιστικό και φορολογικό κόστος σε άλλες ανταγωνιστικές γειτονικές χώρες).

Επίσης πρέπει να αναφέρουμε ότι η καταβολή σταθερού ποσού από τον φορολογούμενο αντί ποσοστού στα έσοδα του παρέχει πλήθος πλεονεκτημάτων για οικογενειακούς και όχι μόνο λόγους.

Εμείς στην Ελλάδα, που οι ασφαλιστικές εισφορές και οι φορολογικοί συντελεστές είναι οι δυσμενέστεροι στην ΕΕ, χωρίς κανένα ειδικό κίνητρο για προσέλκυση προσώπων και εταιρειών που τώρα δεν έχουμε, δηλαδή αμιγώς εξαγωγικών, ακόμη περιμένουμε…

Οι φερόμενοι ως επαΐοντες τεχνικοί σύμβουλοι των “θεσμών” αυτά δεν τα βλέπουν; Οι Έλληνες διαπραγματευτές τους τα επισημαίνουν με τα κατάλληλα επιχειρήματα; Εάν ναι τι τους λένε; Θέλουν την πρόοδο της Ελλάδος ή την απαξίωσή της;

* Ο Αλέξανδρος Μωραϊτάκης είναι Πρόεδρος NUNTIUS ΑΧΕΠΕΥ,  Μέλος ΔΣ ΣΜΕΧΑ, Τέως Πρόεδρος ΣΜΕΧΑ, Τέως Μέλος ΔΣ ΕΔΕΑ.

 Email: [email protected]

Πηγή: www.euro2day.gr