Ευρωπαϊκή συνύπαρξη

Ι. Είναι αυτονόητο. Όσο λιγώτερο συνεννοούμεθα με τους Ευρωπαίους, τόσο επισφαλέστερη γίνεται η θέση μας κοντά τους.

ΙΙ. Την 12η τρέχοντος σ΄εκπομπή του ΣΚΑΙ ήταν τεθειμένο ζήτημα η απομείωση του ελληνικού χρέους. Οικονομολόγος, λοιπόν, του Σύριζα εξηγούσε περίπου ως απλή και εύληπτη μία καθαρώς τεχνική πλευρά του ζητήματος. Ότι, δηλαδή, είναι εύκολο να καταφύγουμε στην κυκλοφορία αϊδίων (perpetual) ομολόγων. Έτσι αντί εξόφλησης των δόσεων να εκδίδουμε νέα ομόλογα αόριστης λήξης. Για να επιστηρίξει  μάλιστα, ο ομιλητής, την άποψή του επικαλέσθηκε ανάλογη πρακτική του βρετανικού θησαυροφυλακείου.

Όμως ο χρόνος είναι χρήμα. Ο πιστωτής από τον οποίο ζητείται παράταση δικαιούται σ΄αντάλλαγμα, αντίστοιχο, τόκο. Το βρετανικό δημόσιο, πράγματι, κάλεσε σ΄εξόφληση (για τον προσεχή Φεβρουάριο) ομολογιούχους παλαιών εκδόσεων, κυρίως, του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ομολογίες, αυτές, είχαν εκδοθεί μ΄ετήσιο επιτόκιο 5%, επί στερλίνας. Οι πιστωτές λυπούνται για την εξόφληση. Χάνουν εισόδημα ασφαλές και υψηλό. Όμως ό,τι συμβαίνει εκεί δεν είναι το εδώ  συμβαίνον. Εμείς δεν αντέχουμε να πληρώνουμε τους τόκους με τους οποίους μας τιμολογούν οι αγορές. Τα  δικά μας ομόλογα είναι επισφαλή. Δεν ζητούνται προς επένδυση. Επιχειρείται, άρα, σύγκριση ανομοίων πραγμάτων. Υπό την εκτεθείσα επισήμανση οι ξένοι θεωρούν πως, ουσιαστικά, λοιδορούνται. Αναδεικνύεται, έτσι, αδυναμία συνεννόησης.

Συναφώς ο κ. Τσίπρας δημοσίευσε επιστολή του στην γερμανική εφημερίδα Handelsblatt. Εκεί μεταξύ άλλων εκθέτει και ότι …«… Το 2010 το ελληνικό κράτος έπαψε να μπορεί να εξυπηρετεί το χρέος του. Δυστυχώς η επίσημη Ευρώπη αποφάσισε να προσποιηθεί ότι αυτό το πρόβλημα μπορούσε να ξεπεραστεί με το μεγαλύτερο δάνειο στην ανθρώπινη ιστορία υπό τον όρο δημοσιονομικών μέτρων που, με μαθηματική ακρίβεια, θα  συρρίκνωναν το εθνικό εισόδημα από το οποίο θα έπρεπε να αποπληρωθούν τόσο τα νέα όσο και τα παλαιότερα δάνεια. Ένα πρόβλημα χρεοκοπίας αντιμετωπίσθηκε σαν να ήταν πρόβλημα ρευστότητας. (-) Στόχος μας είναι, στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, μια Νέα  Συμφωνία για όλη (!) την Ευρωζώνη εντός της οποίας να μπορεί και ο δικός μας λαός να αναπνεύσει …»…    

Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, φιλοδόξησε να υπερβεί τα όρια της πατρίδας του. Μ΄ευκαιρία την Ελλάδα επιζητεί ν΄αναδιαρθρώσει όλη την Ευρωζώνη (!).

Ό,τι, όμως, έχει πράγματι, (εδώ) συμβεί, δεν είναι ό,τι ο κ. Τσίπρας θέτει ως βάση του συλλογισμού του. Δεν συνάψαμε απλή δανειακή σύμβαση. Με το Διεθνές  Νομισματικό Ταμείο και τους Ευρωπαίους συμφωνήσαμε πρόγραμμα “Μεταρρυθμιστικής Ανασυγκρότησης” της χώρας. Αυτό το πρόγραμμα  δανειοδοτήθηκε. Σκοπός του υπήρξε η ανάδειξη παραγωγικού μας μηχανισμού. Έτσι ώστε η χώρα  (Ελλάς) ν΄αναχρηματοδοτείται σε κοινό νόμισμα. Ν΄ ανταπεξέρχεται στις εσωτερικές της ανάγκες. Ταυτόχρονα να εξοφλεί και τις χορηγηθείσες πιστώσεις.

Τέτοια προγράμματα πέτυχαν στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Το ιρλανδικό (πρόγραμμα) χρηματοδοτήθηκε με ευρώ 85 δις. Το αντίστοιχο πορτογαλικό με 78 δις. Αμφότερες οι χώρες επέστρεψαν στις αγορές. Έτσι, εκείθεν, με χαμηλά επιτόκια εξυπηρετούν (και) τα χρέη τους. Η Ελλάς χρηματοδοτήθηκε με περίπου, 230 δις. Δεν τιμολογείται, όμως, σήμερα από τις αγορές με επιτόκια υποφερτά. Μ΄επιτόκια, δηλαδή, ανάλογα προς εκείνα που εξασφαλίζουν η Ιρλανδία και Πορτογαλία.

Στις Ιρλανδία και Πορτογαλία υπήρξε γενική αποδοχή της ανάγκης των προγραμμάτων. Υπηρετήθηκαν οι αντίστοιχοι στόχοι. Αντίθετα, η ελληνική κοινή γνώμη αντέδρασε. Το δικό μας πρόγραμμα υπονομεύθηκε.
ΙΙΙ. Οι ελπίδες που θάλπει ο Σύριζα  είναι επιπέδου   “λαχείου”. Μακάρι να ήταν δυνατή τέτοια κλήρωση. Να χαρισθούν τα χρέη. Να γίνονταν, μαγικά κάπως, η οικονομία μας παραγωγική. Να αυτοχρηματοδοτούμεθα σε κοινό νόμισμα. Να μας εμπιστεύονταν οι αγορές. Έτσι και, πράγματι, ν΄αναχρηματοδοτούσαν τα χρέη μας. Ν΄ αποκτούσαμε, άρα, ανεξαρτησία από τους λοιπούς ευρωπαίους και πιστωτές μας. Να συνυπήρχαμε – ισότιμα –  μαζί τους. Ν΄ απλώνονταν ευημερία παντού.

Όμως ελπίδα  αθεμελίωτη είναι όνειρο εκτός ύπνου. Και με όνειρα δεν πραγματοποιούνται οικονομικές ανασυγκροτήσεις.  

Γεώργιος Κ. Στεφανάκης
www.gkstefanakis.gr
αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 21/1/2015