Ευρωπαϊκά μας σφάλματα

Ι. Φιλέλληνες διάσημοι: οι V.G. d’Estaing και Hel. Schmidt αποφαίνονται, εν τούτοις, αδυναμία περαιτέρω συμμετοχής μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι (“Europa” Edition, Paris, 2014). O Φιλανδός κ. Katainen ως εκπρόσωπος της Commission αρνείται στους Έλληνες προστασία εκ της Χάρτας των ευρωπαϊκών δικαιωμάτων. Αυτό όσο διαρκεί το πρόγραμμα εξόφλησης του “χρέους” μας (απάντηση 17.9.14).

ΙΙ. Φταίξαμε: Ουδείς  εξήγησε στους Έλληνες  ότι το “ευρώ” συνιστά αγαθό εξαιρετικά ακριβό. Συνακολούθως ότι δεν χαρίζεται, από κανένα και προς κανένα. Ότι, αποκλειστικώς  αποκτάται, δια της παραγωγικής επίδοσης – εκάστης  χώρας – στον διεθνή οικονομικό στίβο.

Τα άνω αυτονόητα  έπρεπε, εδώ, εντόνως να έχουν τονισθεί. Ήσαν οι Έλληνες εθισμένοι στην χρήση νομίσματος εσωτερικής παραγωγής. Άρα  πληθωριζόμενου μεν, ανεξάντλητου όμως (!!!). Ακόμη στο ακριβό νέο νόμισμα είχαμε περάσει με προπατορικό “έλλειμμα”. Δηλαδή με “φαινομενική μείωση του δημοσίου χρέους” όπως εξηγεί ο αρμόδιος Αντιπρόεδρος ε.τ. του Ελεγκτικού Συνεδρίου κ. Κων. Τράκας (Εστία 8.5.12).

Οφείλαμε, λοιπόν, ν΄αποδυθούμε σ΄ εντατική δράση, παραγωγική. Είχαμε να καλύψουμε το ελλείπον “μαξιλάρι” της πληθωριστικής έκδοσης δραχμών. Επί πλέον και το κενό της ελλειμματικής ένταξής μας στην Ευρωζώνη. Αδιαφορήσαμε για τα αναγκαία. Υπό κρατική ενθάρρυνση χρησιμοποιήσαμε  το € ως πιστωτικό εργαλείο. Εκμεταλλευθήκαμε, δηλαδή, τα – άκρως – χαμηλά επιτόκια, ενός  πανάκριβου νομίσματος, προς διεύρυνση του δανεισμού μας. Χαιρόμασταν ότι αυξάνει, διαρκώς, η κατά κεφαλήν δαπάνη. Ουδείς  ενδιαφέρονταν για την αντιστοίχως, μονίμως συρρικνούμενη παραγωγή. Ζούσαμε  καλά έχοντας  μεταβάλει την χώρα σε διεθνές  πλυντήριο «μαύρου χρήματος». Ακόμη και των ανωτάτων λειτουργών οι απολαβές προερχόντουσαν από πωλήσεις ομολόγων (αποδεδειγμένως ήδη) αναξιόχρεων.

Δια του συνθήματος “έχουμε Λεφτά” επιφέραμε την τελική κατάρρευση. Αποβληθήκαμε των αγορών. Υπό συνθήκες διεθνούς επαιτείας καταλήξαμε στα γνωστά προγράμματα ανάταξης.

ΙΙΙ. Και εσταί η επόμενη πλάνη χείρων της πρώτης. Καταλήξαμε σε δημόσιο χρέος τεράστιο. Διαμορφώνεται περί τα 320 δις (!!!). Υπήρξε, η ενίσχυσή μας, πολλαπλάσια της των Ιρλανδίας και Πορτογαλίας.

Η πτώση δεν φρονιμάτισε. Το κράτος δεν εκσυγχρονίσθηκε. Δεν μίκρυνε επαρκώς. Επιστροφή μαζική στην παραγωγή δεν σημειώθηκε. Επιβίωσε, αντιθέτως, ο αφελής εφησυχασμός. Ήδη το 2010 η κυβέρνηση Γεωργ. Παπανδρέου εξήγγειλε  επιστροφή στις αγορές  για το 2012 (!!!).

Παραγνωριζόντουσαν, διαρκώς, τα στοιχειώδη. Ότι, δηλαδή, ουδεμία αγορά δανείζει προς  εξόφληση παλαιών χρεών. Οι αγορές δανείζουν – αποκλειστικά – προς δημιουργία (νέου) πλούτου. Έτσι,  κατοχυρώνεται (και) η επιστροφή του δανείσματος (!!!). Υποστηρίχθηκε και άλλη αφελέστατη εκδοχή. Ότι, δηλαδή, αυτό τούτο το χρέος θα έμενε απλώς «λογιστικό μέγεθος». Δεν θα επιστρεφόταν δηλαδή. Οι αδαείς υποστηρικτές παρέβλεψαν ότι αν αυτό συνέβαινε, κάποιος άλλος, τρίτος , θα έπρεπε να πληρώσει ανθ’ ημών. Τέτοιος, όμως, δεν υπάρχει.

Οι πιστωτές  αναμένουν τα χρήματά τους. Και αυτά νοούνται σε ενεστώσα αξία (present value). Ο χρόνος είναι στοιχείο της αξίας χρήματος και χρέους. Φερ’ ειπείν : Σε 500 χρόνια κάθε χρέος είναι μηδέν. Από αυτούς εισάγουμε φάρμακα, καύσιμα, πολεμοφόδια κλπ. Άρα, εντός ή εκτός Ευρώπης, στερούμεθα της πολυτέλειας της ασυνέπειας.

IV. Οι συνθήκες επιβάλλουν παραγωγική πανστρατιά. Ασφαλές έρεισμα είναι μόνον οι δυνάμεις μας. Οι συνθήκες δεν ευνοούν, εδώ, ιδιωτικές επενδύσεις. Αποτρεπτικές είναι οι αξιολογήσεις των ξένων. Αποτρεπτικότερες (είναι) οι δηλώσεις του Σύριζα. Άλλωστε η Ευρώπη κλονίζεται. Ακόμη και ο Βορράς.

Είναι, εξ άλλου, λογικό οι δανειστές να θέλουν συνομιλητή τον (ή και τον) Σύριζα. Όχι κατ’ ανάγκη για να συμφωνήσουν. Ίσως, κυρίως, ώστε να τα “σπάσουν” μαζί του. Τότε δε, δια της Ελλάδας να φρονηματίσουν την  Lepen της Γαλλίας, τον Pοdemos της Ισπανίας ή τον Beppe Grillo της Ιταλίας, και όλες εν γένει τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις. Αυτές, δηλαδή, που ενισχύονται από την προϊούσα καθίζηση  της Ενωμ. Ευρώπης.

V. Ως Έλληνες, σήμερα μάλιστα, οφείλουμε πίστη στο εθνικό συμφέρον. Θα είμεθα, επομένως, ανόητοι εάν (δια της συμπεριφοράς μας) καταστήσουμε την χώρα “Ιφιγένεια” στον βωμό επιδιώξεων ευρωπαϊκών μεν,  όμως …., ως προς εμάς αλλοτρίων.

Γεώργιος Κ. Στεφανάκης
www.gkstefanakis.gr
αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 10/12/2014