Επίκαιροι παραλογισμοί

Ι. Όπου τελειώνει η λογική, εκεί, αρχίζει η ανακολουθία. Άρα έπονται (και) οι συμφορές. Η μεταπολιτευτική Ελλάς γνώρισε δύο Προέδρους Δημοκρατίας. Ο πρώτος ήταν Αρχηγός. Ήταν ισχυρότερος του Πρωθυπουργού. Είχε εκείνος (ο Πρόεδρος) εξουσία να ελέγχει την συμπόρευση του Πρωθυπουργού του, προς την κοινή γνώμη. Αν διαπίστωνε διάσταση απέλυε τον Πρωθυπουργό. Και η εκλογή του παντοκράτορος αυτού είχε έρεισμα την εξαιρετική πλειοψηφία της Βουλής.

Τον Μάρτιο 1985 έληγε η θητεία του Κων. Καραμανλή ως Προέδρου Δημοκρατίας. Ο Α. Παπανδρέου είχε υποσχεθεί υπερψήφιση Καραμανλή (και) για την επόμενη θητεία. Όμως, το Πασόκ δυσφόρησε. Έτσι την 9.3.85 ο Α. Παπανδρέου υπανεχώρησε. Ο Κ. Καραμανλής αντέδρασε βιαιότατα. Στ’ απομνημονεύματά του (Αρχείο Κ. Καραμανλή τoμ. 12ος σελ. 461) επιφυλάσσει για τον Ανδρ. Παπανδρέου τον απαξιοτικώτερο χαρακτηρισμό που διετύπωσε δημοσία για οιονδήποτε (!!!).

Ο Α. Παπανδρέου, βαριά προσβεβλημένος, αναζήτησε διέξοδο. Έκρινε χρήσιμη την θεσμική συγκάλυψη της παρασπονδίας του. Οδηγηθήκαμε, εσπευσμένα, στην προσχηματική συνταγματική αναθεώρηση του 1985.  Έτσι (και) στον εντεύθεν νέο Πρόεδρο. Ό,τι χαρακτηρίζει την παρουσία του τελευταίου είναι: το τεκμήριον της αναρμοδιότητας. Ουδεμία ασκεί εξουσία. Αποτελεί σκιά του αρχικού προέδρου. Έχει εξηγηθεί, από της αυτής θέσης (την 3.9.2014), η τελεολογική κατάργηση της εξαιρετικής πλειοψηφίας εκλογής του  προέδρου, μετά την κατεδάφιση των υπερεξουσιών του. Επί τέλους, είναι παραλογισμός: η όμοια ρύθμιση ανομίων καταστάσεων (!!!).

Ο σημερινός σκιώδης πρόεδρος εκλέγεται με συνήθη πλειοψηφία. Η απόρριψη πρότασης εκλογής του δεν οδηγεί σε διάλυση της Βουλής.

Για την Ιστορία: Ο Καραμανλής, στον άνω τόπο των απομνημονευμάτων του, σημειώνει πως ο Παπανδρέου σε πρόσφατη, τότε, συνέντευξη στα “Νέα”, προ της 9.3.85, απέκλειε την προοπτική αναθεώρησης του Συντάγματος (!!!).

ΙΙ. Η επίσπευση του προεδρικού ζητήματος, ανέδειξε (και) ζήτημα γενικών εκλογών. Ως  διακύβευμα – μέγα – εμφανίζεται  η παραμονή μας στο ευρώ. Η προσέγγιση είναι εσφαλμένη. Αυτό διότι στο “ευρώ” ουδέποτε οργανικά ενταχθήκαμε. Ουδέποτε, δηλαδή, αυτοχρηματοδοτηθήκαμε στο κοινό νόμισμα. Ουδέποτε είχαμε αυτάρκεια ευρώ, εκ της λειτουργίας της οικονομίας μας. Ευρώ διαθέταμε μέχρι το 2010 διότι δανειζόμασταν έναντι ομολόγων, μάλιστα δε και υψηλοτόκων (!!!). Αλλά οι αγορές (2010) μας απέβαλαν. Έμειναν απλήρωτα ομόλογά μας ύψους 107 δις. Έκτοτε καλύπτουμε τις ανάγκες μας σε κοινό νόμισμα δια των ευρώ της βοήθειας. Συμπερασματικά: δεν τίθεται ζήτημα παραμονής μας στο ευρώ. Τίθεται μόνο ζήτημα παράτασης της βοήθειας. Έτσι, ώστε να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε ευρώ. Αυτά, δηλαδή, τα οποία αδυνατούμε να κερδίσουμε (!!!).

ΙΙΙ. Η συντριβή μιας κυβέρνησης του Σύριζα είναι ευχερώς ορατή. Αρκεί να πραγματοποιήσει ό,τι επαγγέλλεται. Το ελληνικό χρέος δεν προέκυψε εξ ατυχήματος. Δεν έχει σημειωθεί λιμός, σεισμός, κατακλυσμός ή επιδρομή αλλοφύλων. Έχει σημειωθεί – αντιθέτως – επιδρομή ομοφύλων στα δημόσια ταμεία. Έχει συμβεί ό,τι παραστατικά εκθέτει ο κ. Θ. Πάγκαλος στο “Μαζί τα Φάγαμε”. Όλα είναι σε πλήρη γνώση των δανειστών που περιμένουν τα  χρήματά τους. Αρνούνται συμπαράσταση στην ασωτία μας. Άρα, εάν ο Σύριζα, ως κυβέρνηση, διαβιβάσει προτάσεις για μη πληρωμή του χρέους το πλέον πιθανό είναι το εξής:  Να μην απαντήσουν, καν. Ταυτόχρονα, όμως, να πάψουν (και) να μας εμβάζουν ευρώ. Και τότε  η κατάρρευση του Σύριζα θα είναι γεγονός.

IV. Το κεντρικό μας πρόβλημα συνίσταται στο ότι πολλοί Έλληνες εξακολουθούν ν’ αναπολούν πρότυπο παρασιτικό. Δηλαδή κατανάλωση (κυρίως από το δημόσιο) χωρίς αντίκρισμα παραγωγής. Αυτός ο παραλογισμός δεν θα εκριζωθεί παρά μόνον δια του παθήματος. Και έκφραση τέτοιου παθήματος – χαρακτηριστική μάλιστα – δυνατόν να είναι η διάψευση των εξαγγελιών του Σύριζα, στην πράξη. Τότε, μόνον τότε, ίσως σιωπήσουν οι Σειρήνες του παρασιτισμού. Αν αυτό συμβεί θα υπάρξει προοπτική επιστροφής στην παραγωγή, άρα και προκοπής του τόπου.

Γεώργιος Κ. Στεφανάκης
www.gkstefanakis.gr
αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 24/12/2014