«Έλληνες» του Κασιδιάρη: Η «απόπειρα» αποκλεισμού τους από τις εκλογές σκόνταψε στο Σύνταγμα και το… ΚΚΕ

Του Δημ. Κεμπέ  

Η συζήτηση έκλεισε όπως άνοιξε κι όχι μόνον εξαιτίας των ανυπέρβλητων θεσμικών εμποδίων αλλά και γιατί οι πιο μυαλωμένοι υπόμνησαν στους κοκορόμυαλους τις αθεράπευτες πληγές της Μεταπολίτευσης που με τα χρόνια ξεχάστηκαν αλλά δεν επουλώθηκαν. 

Εν προκειμένω, τα όσα διακινούνται εσχάτως, περί απαγόρευσης συμμετοχής του κρυπτοφασιστικού κόμματος «Έλληνες» του Ηλία Κασιδιάρη, ο οποίος – κατά τα άλλα – προπαγανδίζει ανενόχλητος τις θέσεις του μέσα από τις φυλακές, προσκρούουν στο Σύνταγμα και στο… ΚΚΕ. 

Το καταστατικό των «Ελλήνων»

Διότι στο καταστατικό του νεοπαγούς φορέα (2020) αναφέρεται – και μάλιστα – στο εισαγωγικό άρθρο: «Με προσήλωση στην πιστή τήρηση των αρχών του Συντάγματος των Ελλήνων, επιδιώκουμε την ελεύθερη διάδοση των ιδεών μας και την εφαρμογή του πολιτικού μας προγράμματος μέσω της εκλογικής διαδικασίας και της απόκτησης ευρείας πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο». 

Περαιτέρω, στο δεύτερο άρθρο για τις εσωκομματικές διαδικασίες , τονίζονται τα εξής: «Η λειτουργία των συλλογικών οργάνων βασίζεται στην αρχή της πλειοψηφίας και οι αποφάσεις τους είναι υποχρεωτικές για όλα τα μέλη. Οι αποφάσεις των υπερκείμενων Οργάνων υπερισχύουν των αποφάσεων των υποκείμενων. Όλα τα όργανα λογοδοτούν στο σώμα από το οποίο προέκυψαν». 

Άρα, α) ακολουθείται κατά γράμμα το αρ. 29 παρ.1 του Συντάγματος το οποίο ορίζει ότι «Έλληνες πολίτες που έχουν το εκλογικό δικαίωμα (σ.σ. εφόσον δεν έχουν καταδικαστεί αμετάκλητα) μπορούν ελεύθερα να ιδρύουν και να συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα, που η οργάνωση και η δράση τους οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος και β) υιοθετείται το περιεχόμενο του νομοθετικού διατάγματος του 1974 (Ν.Δ. 59/1974) «περί συστάσεως και επαναλειτουργίας πολιτικών κομμάτων» βάσει του οποίου νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ το 1974.  

Πρόκειται για παλιά ιστορία, «αρρύθμιστη» στο χρόνο και παρατημένη στο έλεός του, καθώς το άρθρο  εκλαμβάνονταν ως «δήλωση δημοκρατικής υποτέλειας» κι έτσι δεν γίνονταν δεκτό από κόμματα με επαναστατικά λάβαρα, όπως το ΕΚΚΕ που ναι μεν συμμετείχε στις πρώτες εκλογές μετά τη Χούντα, την 17^η Νοεμβρίου 1974, αλλά οι θέσεις που κατέθεσε στον Άρειο Πάγο ως ιδρυτική διακήρυξη, ήτανε βάρκα – γιαλό, κάπου ανάμεσα στον ένοπλο αγώνα με κροτίδες και στη φράξια των αμφιθεάτρων. 

Το καταστατικό του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ, λοιπόν, εκμεταλλευόμενο αυτό το μπάχαλο, ξανάραψε το κουστούμι του, στο 19^ο Συνέδριό του, τον Απρίλιο του 2013, προτάσσοντας καταστατικές θέσεις όπως: «Το ΚΚΕ είναι η επαναστατική οργάνωση εθελοντών – ομοϊδεατών και αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και την ανοικοδόμηση της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, στην οποία θα καταργηθεί κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής… Στρατηγικός στόχος είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, η δικτατορία του προλεταριάτου για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση».

Η μόνη δημοκρατική… χροιά που περνά από ‘κει μέσα, είναι ο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» που φυσικά δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία αλλά με την «συγκεντρωτική καθοδήγηση», κοντολογίς  με τη «γραμμή» που άπαντες υποχρεούνται να γνωρίζουν και να εφαρμόζουν. 

Ως εκ τούτου, εάν κάποιος υπερβαίνει τα «συντακτικά εσκαμμένα» αυτός δεν είναι ο Κασιδιάρης.  

Δυστυχώς, ανάχωμα για τα άκρα προϋπήρχε και μάλιστα πολύ ισχυρό. 

Καταργήθηκε όμως σχεδόν αμέσως όταν η Αριστερά έβαλε γραβάτα κι έπειτα την έλυσε και όταν η Δεξιά εγκατέλειψε την ιδεολογική μάχη παραδίδοντας στους πάσης φύσεως πολιτικούς καραμπουζουκλήδες (σ.σ. και της  Μητσοτακικής Σημιτοδεξιάς), το δικαίωμα να παραβιάζουν συστηματικώς το θεσμικό οπλοστάσιο της χώρας.