Δημοψήφισμα “Γιουρούσι”

Ι.  Έληξε το πρόγραμμα διάσωσης (μνημόνιο) –30.6.–.  Έλαμψε το αυτονόητο.  Χωρίς διάσωση διαρκή η Ελλάς (σήμερα) δεν ζει. Έκλεισαν οι Τράπεζες. Βγήκαν στους δρόμους οι συνταξιούχοι – ικέτες, ποσοστού του λαβείν τους.  Ηλικιωμένοι και άρρωστοι ταλαιπωρούνται να εισπράξουν ψίχουλα, σε ευρώ.  Αυτά σπανίζουν.  Έτσι ούτε τα ελάχιστα εγκεκριμένα πληρώνονται – πάντα.  Όλοι υποφέρουν.

Ιδού η κοινωνική πολιτική του κ. Τσίπρα.  Έβγαλε στην ζητιανιά την τρίτη ηλικία.

ΙΙ.  Η πρωθυπουργική επικινδυνότης, κορυφούται.  Έπαιξε την μοίρα του Τόπου, κυριολεκτικώς, στα ζάρια.  Υπό επίνευση του κυβερνητικού του συνεταίρου, θεώρησε πως η Ευρώπη δεν θ’ αντέξει την “ελληνική κρίση”.  Ο κ. Καμμένος υπήρξε σαφής.  Απείλησε πως αν οι ξένοι επιμείνουν θα γίνει “Κούγκι”. Του άρεσε αυτό που είπε.  Το επαναλάμβανε υπερηφάνως (!).

Υπό πρίσμα της κυβερνητικής ασυναρτησίας:  Φταίνε οι Ευρωπαίοι.  Αυτοί δεν φοβήθηκαν.  Φταίνε, οι αγορές. Τόλμησαν να μην καταρρεύσουν (!!!).
Θλιβερή η πραγματικότης.  Την ελληνική κρίση, όλοι (πλην Ελλήνων) βιώνουν ασφαλώς.  Εμείς βουλιάζουμε.  
Τα ελάχιστα που εισπράττουν οι συνταξιούχοι δεν είναι από κ. Τσίπρα.  Είναι της κ. Merkel.  Αν  είχε εναντιωθεί, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα είχε διακόψει  κάθε  διοχέτευση  ευρώ εδώ (!!!).

ΙΙΙ. Πρόβλημα του κ. Τσίπρα είναι πως δεν μαθαίνει.  Εκτοξεύει λάθη σε ρυθμό ταχυβόλου.
Χαρακτηρίζει τους ευρωπαίους εκβιαστές. Όμως, ταυτόχρονα προς την λήξη του μνημονίου ζητά νέα βοήθεια 29,2 δις. Ακραία η επιπολαιότης.  Αυτονοήτως: εάν μας επέβαλαν οτιδήποτε δι’εκβιασμού, δικαιούμεθα αποζημίωση.  Όχι, βοήθεια.  Και εάν για βοήθεια μόνο πρόκειται δεν πρέπει να βρίζουμε.  Οι υβριζόμενοι (μάλιστα αδίκως) δεν βοηθούν (!!!).

IV. Είναι ανεπίτρεπτο να μη γνωρίζει ο πρωθυπουργός ποια είναι η νομική θέση της Ελλάδας έναντι της Ευρωζώνης.  Ακόμη χειρότερο είναι να προσποιείται πως την αγνοεί.

Οι σχέσεις Ευρωζώνης – Ελλάδας είναι δεδομένες. Δημοκρατικές κυβερνήσεις και Ευρωζώνη έχουν συμφωνήσει.
Ο κ. Τσίπρας ζήτησε βελτιώσεις.  Ουδείς υποχρεούται να δεχθεί τις απόψεις του.  Αν δεν συμφωνήσουμε σε κάτι νέο, ισχύουν τα υφιστάμενα.  Δεν αναιρούνται αυτά διότι διαφωνεί ο κ. Τσίπρας.

V. Υπό την πίεση καταλήξαμε στο “Γιουρούσι” της 5ης τρέχοντος. Διαθέτουμε τεράστιο δημόσιο τομέα  (μισθοδοτουμένων – συνταξιούχων). Ρωτήθηκαν λοιπόν αυτοί, κυρίως, εάν επιθυμούν  συμμετοχή στα βάρη οικονομικού εκσυγχρονισμού.  Και απάντησαν όχι. Όχι θ΄απαντούσαν, βροντερότερο,  οι πάντες, εάν υπήρχε ερώτημα εναντίωσης στην πληρωμή φόρων (!!!). Ατυχώς  αυτά τα καίρια  παρέβλεψε το ΣτΕ. Επίσης ότι η Ελλάς  δεν γνωρίζει δημοψηφίσματα συμβουλευτικά (consultatif). Διαδικασία ανάλογη δεν έχει υπάρξει στα 185 χρόνια ελεύθερου εθνικού βίου.  Ανέκαθεν τα ερωτήματα ήσαν αποφασιστικά – κυρωτικά  και δη: Δημοκρατία – Βασιλεία (!!!).

Αντίθετα προς το ΣτΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπης έπραξε ό,τι και επί “επταετίας”.  Καταδίκασε και την σημερινή πρακτική ως αντίθετη προς τα ευρωπαϊκά ιδεώδη.  Έδωσε μία ακόμα ώθηση στην, εκείθεν, έξοδό μας.

Είναι παραπλανητικό το επικαλούμενο 68,31% υπέρ του ΟΧΙ.  Η συμμετοχή υπήρξε 58,87%.  Σημειώθηκαν άκυρα 3,15%.  Ομοίως και λευκά 0,47%.  Συνεπώς, πράγματι, το υπέρ του ΟΧΙ ποσοστό κινήθηκε γύρω στα 30% του συνόλου (!!!).

Ομοίως παραπλανητική υπήρξε η επίκληση του δημοψηφίσματος στην Γαλλία προς κύρωση του ευρωπαϊκού συντάγματος.  Επίσης και η όμοια διαδικασία στην Ιρλανδία, προς κύρωση των Συνθηκών της Λισσαβώνας.

Σ’ αμφότερες τις περιπτώσεις υπήρχε ό,τι έλειπε εδώ (!!!).  Δηλαδή αντικείμενο προς κύρωση.

Finita la musica passato la festa:  Ο μετριοπαθής Γάλλος υπουργός οικονομικών Michel Sapin συνόψισε. Ότι, δηλαδή, κατ’ουδέν μεταβλήθηκε η ελληνική εικόνα.  Άλλοι εμφανίζονται εχθρικοί κυρίως οι Τσέχοι και οι της Βαλτικής.  Οι φτωχοί καθ’ημών (!).
VΙ.  Ο κ. Τσίπρας  ξαναπτωχεύει την Ελλάδα εντός ευρώ.  Ουδείς επείγεται να μας διώξει από την Ευρωζώνη.  Αλλά (και) ουδείς υποχρεούται να  συντηρεί τα ελλείμματά μας.

VIΙ. Μοιραία υπήρξε (και) η “διεθνοποίηση” του ελληνικού ζητήματος.  Οι απανταχού της Οικουμένης αριστεροί οικονομολόγοι, με εφαλτήριο την Ελλάδα, στρέφονται κατά της συγκροτημένης Ευρώπης.  Ομοίως πράττουν και διάχυτοι διαδηλωτές.  Υποχώρηση όμως από την θεσμοθετημένη γραμμή σημαίνει αντανακλαστική ενίσχυση του Podemos.  Άρα και ναρκοθέτηση του Rajoy.  Οι εκλογές και στην Ισπανία πλησιάζουν.  
Κοντολογίς: η Ελλάς μεταβάλλεται (από τσίπρια ακρισία) σε Ιφιγένεια εν Αυλίδι.  Χωρίς, δηλαδή, την εν Ταύροις διαφυγή.

Γεώργιος Κ. Στεφανάκης
www.gkstefanakis.gr