Die Zeit: Μπορεί κανείς να νικήσει τον Erdogan;

Οι αντίπαλοι και οι υποστηρικτές του Τούρκου Προέδρου Recep Tayyip Erdogan πρέπει να συμφωνήσουν σε ένα πράγμα: Όπως είναι τα πράγματα η αντιπολίτευση είναι ανίκανη να τον νικήσει εκτιμά σε ανάλυσή της η γερμανική εφημερίδα Die Zeit.
Από τότε που ο Erdogan ανέλαβε την εξουσία με το Ισλαμιστικό – εθνικιστικό ΑΚΡ το 2002, ο ηγέτης του δεν έχασε καμία εκλογική αναμέτρηση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι υπό την ηγεσία του η Τουρκία γνώρισε μεγάλη οικονομική άνθηση.
Μπορεί να επιτύχει κάτι σήμερα η αντιπολίτευση στις πρόωρες εκλογές στις 24 Ιουνίου; διερωτάται η εφημερίδα.
Μετά από τόσα χρόνια στην εξουσία, ο Τούρκος Πρόεδρος αποδεικνύει και πάλι ότι έχει έξυπνη τακτική με αυτή την πολιτική κίνηση.
Πρώτον, οι προεδρικές και κοινοβουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν ταυτόχρονα, σε μια εποχή που μόνο ο Erdogan σήμερα μπορεί να επιδείξει στους Τούρκους μια αναπτυσσόμενη οικονομία.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, η κατάσταση θα μπορούσε να επιδεινωθεί σημαντικά το επόμενο έτος: η Τουρκία έχει ένα τεράστιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και η τουρκική λίρα έχει υποτιμηθεί.
Επιπλέον, πολλά δυτικά κράτη -σημαντικοί εταίροι της Τουρκίας έχουν απομακρυνθεί από την κυβέρνηση του Erdogan καθώς μετά από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, ο Τούρκος πρόεδρος εξακολουθεί να επιβάλει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να κυβερνά την Τουρκία αυταρχικά.
Η σύντομη περίοδος της προεκλογικής εκστρατείας μέχρι τον Ιούνιο αφήνει στην αντιπολίτευση λίγο χρόνο για τα σχέδιά της.
Oι υπολογισμοί του Erdogan μπορεί να πέσουν έξω αυτή τη φορά; Επειδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης φαίνεται να συζητούν τουλάχιστον, κάτι εντελώς απροσδόκητο και νέο για αυτά: τη συνεργασία.
Τη συνεργασία φαίνεται να επιδιώκει η μεγαλύτερη δύναμη της αντιπολίτευσης: το κεντροαριστερό Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό κόμμα (CHP).
Το κόμμα αυτό αντιπροσωπεύει το παλιό κοσμικό καθεστώς στην Τουρκία.
Με 134 βουλευτές στο Κοινοβούλιο, είναι η κύρια αντιπολίτευση στο AKP του Erdogan.
Ο 69χρονος πρόεδρός του, Kemal Kılıçdaroğlu, είναι μεν ένας ευφυής σοσιαλδημοκράτης πολιτικός αλλά εναντίον του Erdogan είναι πολύ αδύναμος και δεν έχει καμία πιθανότητα.
Την ίδια στιγμή, σοβαρή ζημιά έχει υποστεί το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, το φιλοκουρδικό HDP.
Παράλληλα, το αριστερό HDP μπορεί να κερδίσει το 10-12% των ψήφων. Θα μπορούσε να λαβει ακόμη περισσότερες ψήφους αλλά πολλοί Τούρκοι κατηγορούν το HDP ότι είναι το μακρύ χέρι του ΡΚΚ.
Αλλά οι αντίπαλοι του Erdoagan φαίνεται να ελπίζουν σε ένα νέο κόμμα: το İyi Parti («Καλό Κόμμα»), το οποίο ιδρύθηκε από την πρώην εσωκομματική αντίπαλο του Μπαχτσελί στο ΜΗΡ, Meral Akşener.
Είναι μια συντηρητική-εθνικίστρια πολιτικός που μπορεί να μιλήσει εξίσου με πάθος στα πλήθη όπως ο Erdogan.
Σε αντίθεση με το Ισλαμικό ΑΚΡ, ωστόσο, προωθεί την κοσμική ιδεολογία του ιδρυτή του κράτους Kemal Ataturk.
Ταυτόχρονα, η Akşener περιστασιακά δεν διστάζει να φωτογραφίζεται με μαντήλα ενώ επισκέπτεται ένα τζαμί.
Αυτό είναι επίσης πολύ δημοφιλές για τους θρησκευόμενους ψηφοφόρους.
Σύμφωνα με την Die Zeit, o Erdogan θα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να πάρει πάνω από το 50% των ψήφων στις 24 Ιουνίου και να αποφύγει ένα δεύτερο γύρο κατά τον οποίο η αντιπολίτευση θα μπορούσε θεωρητικά να συγκεντρώσει τις ψήφους της σε εναν αντίπαλο υποψήφιο.
Αυτή τη στιγμή φαίνεται πως το AKP, CHP, İyi Parti και το HDP θα έχουν το καθένα δικό τους υποψήφιο.
Σε περίπτωση οι μεμονωμένοι υποψήφιοι δεν έχουν καμία τύχη στον πρώτο γύρο και πιθανώς ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού κόμματος να έρθει δεύτερος με ποσοστό γύρω στο 20% με την ελπίδα ότι ο Erdogan δεν θα πιάσει το 50% στον πρώτο γύρο.
Τότε θα μπορεί να ελπίζει ότι τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης θα καλέσουν τους ψηφοφόρους τους για να υποστηρίξουν τον υποψήφιο του CHP.
Αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο: 16 χρόνια μετά την ανοδο του Erdogan στην εξουσία, η Τουρκία προχωρά σε εκλογές στις οποίες, χωρίς υποψήφιο όπως ο Abdullah Gül, δεν θα υπάρξει πραγματική εναλλακτική λύση για τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του AKP.
Οι θρησκευόμενοι ψηφοφόροι, ακόμη και αν εχουν αμφιβολίες, θα παραμείνουν μαζί με τον Πρόεδρο αντί να επιλέξουν να επανέλθει το παλιό κοσμικό καθεστώς.
Στην Τουρκία, μάλλον ουδείς πολιτικός δεν το κατάλαβε αυτό, όπως έκανε ο Erdogan.