Commerzbank: Να πληρώσουν και τα νοικοκυριά για τις εκπομπές CO2!

Όπως εξηγεί η γερμανική τράπεζα Commerzbank, η πολιτική για το κλίμα στοχεύει να κάνει τα ορυκτά καύσιμα σημαντικά πιο ακριβά και έτσι να δρομολογήσει μια φιλική προς το κλίμα αναδιάρθρωση της οικονομίας (της γερμανικής εν προκειμένω, καθώς η ανάλυση αφορά την οικονομία στην οποία δραστηριοποιείται κυρίως η Commerzbank). Αναλύοντας το σχετικό κόστος για το πώς η κλιματική πολιτική θα μπορούσε να επηρεάσει τον πληθωρισμό, καταλήγει στην εκτίμηση ότι ο γερμανικός ρυθμός ανόδου του δείκτη τιμών καταναλωτή θα μπορούσε να αυξάνεται κατά μισή ποσοστιαία μονάδα ετησίως κατά τη διάρκεια μιας μεταβατικής φάσης, αν και αυτή η εκτίμηση συνδέεται με υψηλό βαθμό αβεβαιότητας.

Τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις εκπέμπουν πάρα πολύ CO2 επειδή δεν χρειάζεται να πληρώσουν τίποτα για αυτές τις εκπομπές. Εάν οι πολιτικοί έβαζαν μια τιμή στις εκπομπές CO2, οι οικονομικοί παράγοντες θα λάμβαναν υπόψη το κοινωνικό κόστος της ρύπανσης και θα λυνόταν η αιτία του κλιματικού προβλήματος. Αλλά πόσα πρέπει τελικά να πληρώσουν οι άνθρωποι για την προστασία του κλίματος και πώς αυτό αυξάνει τον πληθωρισμό, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η ανεξέλεγκτη κλιματική αλλαγή πιθανότατα θα προκαλούσε πολύ υψηλότερο κόστος και, επομένως, ακόμη περισσότερο πληθωρισμό;, αναρωτιέται η Commerzbank.

Η προστασία του κλίματος απορροφά πόρους

Για να εκτιμηθεί το κόστος της κλιματικής πολιτικής και επομένως η πιθανή επίδρασή της στον πληθωρισμό, πρέπει να κατανοήσουμε τι κάνει η κλιματική πολιτική σε μια οικονομία. Η πολιτική για το κλίμα στοχεύει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Σε σύγκριση με μια κατάσταση χωρίς CO2, οι διαδικασίες παραγωγής αλλάζουν. Για παράδειγμα: Η τιμολόγηση των εκπομπών θα μπορούσαν να κάνουν τη δέσμευση και την αποθήκευση τους από τους σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής οικονομικά ελκυστική. Μέρος της εργασίας και του κεφαλαίου θα χρειαζόταν τώρα για την παραγωγή και τη συντήρηση των αντίστοιχων εγκαταστάσεων και υποδομών.

Εάν συνέβαινε αυτό, λιγότεροι πόροι θα ήταν διαθέσιμοι για την παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, έτσι ώστε να μπορούν να παραχθούν αντίστοιχα λιγότερα καταναλωτικά αγαθά. Τα καταναλωτικά αγαθά θα γίνονταν πιο σπάνια. Σε έναν κόσμο πρότυπο χωρίς χρήματα, οι εργαζόμενοι θα πληρώνονταν με λιγότερα καταναλωτικά αγαθά, ο πραγματικός μισθός θα μειωνόταν και η τιμή των καταναλωτικών αγαθών θα αυξανόταν σε σχέση με τον μισθό.

Το εάν αυτή η αύξηση των σχετικών τιμών των αγαθών οδηγεί επίσης σε αύξηση των τιμών των αγαθών εκφρασμένων σε ευρώ εξαρτάται από τη νομισματική πολιτική. Εάν υπάρξει μείωση της προσφοράς καταναλωτικών αγαθών με αντίστοιχη μείωση της προσφοράς χρήματος, οι τιμές των αγαθών εκφρασμένες σε ευρώ δεν θα αυξάνονταν, ενώ οι μισθοί θα έπεφταν.

Προκειμένου να συγκαλυφθεί η αναπόφευκτα χειρότερη θέση των εργαζομένων, θα ήταν πολιτικά σκόπιμο να μην υπάρξει δράση στη μείωση της προσφοράς αγαθών με χαμηλότερη προσφορά χρήματος. Επομένως, οι κεντρικές τράπεζες θα παρείχαν τόσα πολλά χρήματα που οι τιμές θα αυξάνονταν σε τέτοιο βαθμό που η αναπόφευκτη πτώση των πραγματικών μισθών θα συνέβαινε χωρίς πτώση των ονομαστικών μισθών (πληθωριστικά δηλαδή). Όλα αυτά υποδηλώνουν ότι η κλιματική πολιτική θα οδηγήσει σε υψηλότερο πληθωρισμό, τουλάχιστον για μια μεταβατική περίοδο.

Η πολιτική για το κλίμα αυξάνει τον πληθωρισμό πυροδοτώντας δύο κύματα κόστους. Πρώτον, οι εταιρείες πρέπει να πληρώσουν περισσότερα για τις εκπομπές CO2, ή θα επιβαρύνονται με περαιτέρω κόστος επειδή η υψηλότερη τιμή CO2 τους οδηγεί να αναδιοργανώσουν την παραγωγή τους με φιλικό προς το κλίμα τρόπο.