Άρνηση πραγματικότητας

Ι. Ο Σύριζα προβάλλει λύσεις (εύκολες !) από μηδενική βάση. Όμως η χώρα έχει προϋπάρξει αυτού. Η μεταβολή κυβέρνησης (εκπροσώπησης) δεν σβήνει τις υποχρεώσεις του κράτους, ώστε ν’ ανακύπτει προϋπόθεση μηδενικής βάσης. Οι πιστωτές και εταίροι μας  επιμένουν στην τήρηση των συμφωνημένων. Ρήξη μαζί τους είναι αδιανόητη χωρίς – βαριά – υποτίμηση του επίπεδου ζωής μας. Αυτό, ενώ και η Τουρκία καραδοκεί.

Ο Σύριζα ανταπαντά με αναφορές σε πανευρωπαϊκά αριστερά κινήματα και οργανώσεις. Και αληθή όλ’ αυτά υποτιθέμενα είναι αδιάφορα. Σε κράτη, κυρίως, χρωστάμε. Όχι σε αριστερές οργανώσεις (!).

ΙΙ. Αρνείται, ο Σύριζα, να δει το κεντρικό μας πρόβλημα, ως χώρας. Ότι, δηλαδή, στερούμεθα παραγωγικής βάσης ικανής να προμηθεύσει τα “ευρώ” της διαβίωσής μας. Και ότι, συνακόλουθα, συντηρούμεθα δια των “ευρώ” της βοήθειας.

Ο Σύριζα είναι κατ’ εξοχήν πασοκογενής. Έτσι αρνείται την διαπίστωση της βασικής μας οικονομικής στρέβλωσης, ήδη από Οκτωβρίου 1981. Έκτοτε επισημαίνεται ριζική μεταβολή στον εργασιακό χώρο. Η απασχόληση μετακινείται από τον παραγωγικό τομέα (γεωργία – μεταποίηση) στον τομέα της κατανάλωσης. Τέτοιος είναι ο τομέας  των υπεραρίθμων του Δημοσίου. Στατιστικά φαινόταν αυξανόμενη απασχόληση. Πράγματι, όμως, επρόκειτο για απλή σπατάλη (!). Ενός δε κακού, έπεται και το επόμενο. Αποκτήσαμε τον πολυανθρωπότερο δημόσιο τομέα σ΄όλη την Ευρώπη. Η κάποια ελάφρυνση πραγματοποιήθηκε με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Έμεινε, έτσι, η επιβάρυνση του Δημοσίου αναλλοίωτη. Έχουμε τεράστιο αριθμό συνταξιούχων κάτω των εξήντα ετών (!). Ο Στεφ. Μάνος αναδεικνύει την δραματική πραγματικότητα  στην “Οικ. Καθημερινή” της 4ης τρέχοντος. Μιλούν οι αριθμοί: 2,8 εκατομμύρια εργαζόμενοι του παραγωγικού (ιδιωτικού) τομέα καλούνται να συντηρήσουν 3,5 εκατομμύρια υπαλλήλους και συνταξιούχους του Δημοσίου. Άρα το κόστος της παραγωγικής απασχόλησης (φορολογικό – ασφαλιστικό) καθίσταται αφόρητο. Έχουμε πρωτείο ασφαλιστικών επιβαρύνσεων στις 32 χώρες  του ΟΟΣΑ.

ΙΙΙ. Οιαδήποτε εθνική οικονομία, μάλιστα και η ελληνική, δεν είναι βιώσιμη εάν εισάγει ό,τι το αναγκαίο για την συντήρησή της. Αυτό, ενώ ταυτόχρονα, απασχολεί τον πληθυσμό της σε υπηρεσίες  των οποίων το τίμημα καταβάλει με δανεικά (!). Η ανισορροπία επιτείνεται στο μέτρο που προσλαμβάνονται – παγίως – υπεράριθμοι.

Ο κυρίως δημιουργός του προβλήματος, Ανδρέας Παπανδρέου,  είχε επισημάνει το αδιέξοδο ήδη από 25.10.1987 με άρθρο του στο “Βήμα”. Επί πλέον, είχε  υποσχεθεί την αναγκαία οικονομική εξυγίανση το αργότερο μέχρι το 2003. Η υπόσχεση έμεινε ανεκπλήρωτη. Μένει, όμως, χρήσιμη ως ομολογία αποτυχημένου οικονομικού προτύπου.

IV. Ο Σύριζα, υπόσχεται επαναπροσλήψεις, αποκατάσταση παροχών, χορήγηση πιστώσεων προς τόνωση της ζήτησης. Όμως και εάν υποτεθεί ότι η τόνωση αυτή γίνεται δυνατή, η συνέπεια θα είναι αρνητική. Η χώρα στερείται παραγωγικής βάσης. Άρα, κατ’ ανάγκη, η ζήτηση θα στραφεί προς εισαγωγές, συνακόλουθα (και) προς,  εξαγωγή οιουδήποτε εθνικού πλούτου. Ότι, δηλαδή, εδώ θα έχει τεχνικά εμφανισθεί ως πλούτος θα φεύγει ώστε να καλύψει την αξία των εισαγωγών (!).

Αρνείται ο Σύριζα να δει ότι, σήμερα, χωρίς εδώ παραγωγή, δεν υπάρχει για τον τόπο προκοπή. Αντιθέτως: Οι Συριζαίοι, όλοι, εμφανίζονται υπό καθεστώς γενικής υποβολής. Ότι, δηλαδή, την 26.1. άπαντες και πρώτοι οι ξένοι θ’ αναδιπλωθούν σ΄ό,τι ο Σύριζα επιθυμεί (!).

V. Η Ιφιγένεια του ομηρικού έπους σώθηκε. Την ανήρπασε η Άρτεμις και την οδήγησε στην Ταυρίδα. Είναι ζήτημα ποιος θα σώσει την Ελλάδα. Κινδυνεύει να θυσιασθεί από τους Ευρωπαίους για να φρονιματισθούν έξαλλες αντιδραστικές  δυνάμεις τύπου  “Podemos”. Κινδυνεύει, ακόμη, να θυσιασθεί (και) στον βωμό της φιλοδοξίας του κ. Α. Τσίπρα. Ο τελευταίος επιθυμεί να ηγηθεί της εν γένει ευρωπαϊκής αριστεράς εναντίον της σημερινής πραγματικότητας. Υπάρχει φόβος πως η φιλοδοξία αυτή πρωτεύει στις επιλογές του.

Γεώργιος Κ. Στεφανάκης
www.gkstefanakis.gr
αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 14/1/2015