Αλ. Τσίπρας: Εάν ήμασταν κυβέρνηση με ΥΠΟΙΚ Τσακαλώτο – Χουλιαράκη, θα είχαμε ήδη επενδυτική βαθμίδα

Ο Αλέξης Τσίπρας στον χαιρετισμό του κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Ευκλείδη Τσακαλώτου ” Με την πλάτη στον τοίχο”, όπου “ψηλαφείται” η πιο δύσκολη και αμφιλεγόμενη περίοδος της πρόσφατης πολιτικής και οικονομικής ιστορίας της χώρας, δήλωσε ικανοποιημένος και περήφανος για την έκβαση της διαπραγμάτευσης με την ολοκλήρωση του Προγράμματος και την έξοδο από το Μνημόνιο, στρέφοντας τα πυρά του εναντίον της κυβέρνησης για την οικονομική και όχι μόνο πολιτική της , ενώ διατράνωσε: 

Αναφέρθηκε επιγραμματικά σε “λάθη” που όμως έκαναν “σοφότερο” τον ΣΥΡΙΖΑ και ασφαλώς, προχώρησε σε “σύγκριση” της διακυβέρνησής του με την νυν κυβέρνηση της Ν.Δ, αποφαινόμενος εν ολίγοις, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξαπάτησε τους Πολίτες και δεν υλοποίησε όσα προεκλογικά υποσχέθηκε.

“Ικανοποιημένοι γιατί τα καταφέραμε. Περήφανοι γιατί βγάλαμε την Ελλάδα από το αδιέξοδο των μνημονίων. Γιατί σταματήσαμε την καταστροφή.

Ρυθμίσαμε το χρέος. Βάλαμε πάλι μετά από χρόνια την Ελλάδα στις αγορές. Κι αφήσαμε πάνω από 37 δισ. ευρώ στα ταμεία του κράτους”, ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η κυβέρνηση

Υπήρχαν όλες οι δυνατότητες να αξιοποιηθεί διαφορετικά η καθαρή έξοδος από τα μνημόνια αλλά και άρση των δημοσιονομικών περιορισμών λόγω της πανδημίας ή τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης.
Πρώτη τους φροντίδα, όμως, ήταν να ξαναρχίσουν την ίδια πολιτική με τις ίδιες αποτυχημένες συνταγές, από κει που τη σταμάτησε η ψήφος του λαού το 2015.

Πελατειακό κράτος, απευθείας αναθέσεις, ανεξέλεγκτη και χωρίς ρυθμίσεις λειτουργία της αγοράς, φοροαπαλλαγές για τους ισχυρούς, οριζόντια φορολογική λεηλασία για τους πολλούς, ιδίως με ΦΠΑ και ΕΦΚ σταθερούς σε περίοδο πρωτοφανούς πληθωρισμού και επιδόματα.
Ως το τυράκι στη φάκα μιας τρομακτικής αναδιανομής εισοδήματος από τους πολλούς στους ισχυρούς.

Πριν από λίγο έγινε γνωστό ότι ακόμη και αυτή η υποτυπώδης φορολόγηση υπερκερδών των διυλιστηρίων που αναμένεται να φτάσει τα 3 δις για το 22, θα γίνει με το χαμηλότερο προτεινόμενο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή συντελεστή και θα καταγραφεί όχι ως φόρος αλλά ως δαπάνη.

Η επενδυτική βαθμίδα

Η περιβόητη επενδυτική βαθμίδα που είχε τεθεί ως κεντρικός οικονομικός στόχος του κου Μητσοτάκη και μάλιστα από το πρώτο εξάμηνο του 2020, αποτελεί ένα άπιαστο όνειρο.
Μην έχετε καμία αμφιβολία, ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τουλάχιστον ένα ακόμη χρόνο μπροστά του, μετά την έξοδο από τα μνημόνια,
και αν στο υπουργείο οικονομικών παρέμεναν τουλάχιστον μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 20 ο Ευκλείδης και ο Γιώργος, η επενδυτική βαθμίδα θα ήταν ήδη εδώ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ

θεωρώ ότι το βιβλίου του Ευκλείδη είναι πολύ σημαντικό που ξεκινάει σήμερα το ταξίδι του.
Σήμερα που όλοι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν την υστεροβουλία της κριτικής που δέχτηκε το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά και τη σημασία των όσων κατάφερε.
Το “Με την πλάτη στον τοίχο”, είναι ένα βιβλίο που καταφέρνει να μιλήσει για την αλήθεια με τον ένα και μοναδικό τρόπο που υπάρχει: Τα γεγονότα.
Και στο τέλος της ημέρας, αυτά είναι που ορίζουν τον πολιτικό και κοινωνικό ανταγωνισμό μακροπρόθεσμα.

Η επικοινωνία, η προπαγάνδα, η στρατευμένη διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας είναι βραχύβιες όταν η ίδια η ζωή, η ίδια η καθημερινότητα έρχεται να τις διαψεύσει. Το βιβλίο αυτό δεν έρχεται να δικαιώσει.
Έρχεται να εξηγήσει.
Να εξηγήσει μια πολύ κοπιώδη προσπάθεια να σταθεί η κοινωνία στα πόδια της και να ανοίξει ένα καθαρό διάδρομο για το μέλλον.
Και η εξήγηση αυτή, επειδή επιδιώκει να είναι ειλικρινής, δεν κινείται πάντα ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο.
Υπήρξαν μάχες που κερδήθηκαν και μάχες που χάθηκαν.
Πάντα όμως, κινηθήκαμε όλοι με αφοσίωση σε αυτή την προσπάθεια, με κεντρικό στόχο να μην επιστρέψει η Ελλάδα στις μαύρες μέρες της ανθρωπιστικής κρίσης.

Είμαστε, λοιπόν, σήμερα όλοι εδώ στη παρουσίαση του βιβλίου του Ευκλείδη που παρουσιάζει την αλήθεια όσων ζήσαμε, συγκινημένοι και περήφανοι για όσα πετύχαμε.
Είμαστε όλοι εδώ, πιστεύω σοφότεροι από τα λάθη μας.
Αλλά το ίδιο αποφασισμένοι, αν χρειαστεί, να ξαναβγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά.
Με σχέδιο, με ανιδιοτέλεια, με τους ανθρώπους που ξέρουν και με τις αξίες εκείνες που αποτελούν την ψυχή της Αριστεράς και της προοδευτικής παράταξης. Πριν η πατρίδα βρεθεί και πάλι με την πλάτη στον τοίχο. 

Η σύγκριση με τη Ν.Δ.

Εκεί που απέτυχαν τρείς διαδοχικές κυβερνήσεις που είχαν όλους τους σημαντικούς τεχνοκράτες του παλιού πολιτικού συστήματος, το πέτυχε μια οικονομική ομάδα που δεν είχε μάθει να έχει πάρε δώσε με το σύστημα και τα σαλόνια της εξουσίας ούτε να γοητεύεται από τις νομοτέλειες των αγορών.
Αλλά να δουλεύει με εντιμότητα και γνώμονα τη δικαιότερη δυνατή επιλογή.
Για τη κοινωνία, για την οικονομία, για τη χώρα.
Και όλα αυτά τα πετύχαμε με το μικρότερο δυνατό κόστος για την κοινωνική πλειοψηφία.

Με μια πολιτική μάλιστα που ανακούφισε τους πιο ευάλωτους, στήριξε παρά τα ασφυκτικά πλαίσια τις δημόσιες κοινωνικές δομές, όπως το ΕΣΥ, αύξησε το βασικό μισθό, ανέτρεψε το εργασιακό καθεστώς της ζούγκλας.
Μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, μόλις πέρασε ο εφιάλτης αισθάνθηκε ίσως ότι πέρασε οριστικά ο κίνδυνος. Ότι δε ξαναγυρίζουμε πίσω.
Και εμπιστεύτηκε εκ νέου αυτούς που μας χρεοκόπησαν προχθές αλλά τώρα έταζαν μεγαλύτερους μισθούς, καλύτερες δουλειές, περισσότερη ασφάλεια.
Για να οδηγηθούμε εκ νέου σε καταστάσεις χρεοκοπίας.
Όχι αυτή τη φορά του κράτους και των τραπεζών, αλλά της κοινωνίας και των νοικοκυριών.

Διαβάζοντας, συνεπώς, κάποιος το βιβλίο, ανεξαρτήτως -λέω εγώ- πολιτικών προτιμήσεων ή καταγωγών, δεν μπορεί παρά να συγκρίνει.
Πού άφησε τη χώρα η ΝΔ και πού την άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε μια χώρα δημοσιονομικά ασφαλή, με γεμάτα ταμεία και κοινωνική συνοχή και σήμερα αυτή η χώρα δεν έχει χάσει μόνο αυτά τα κεκτημένα αλλά και κάτι ακόμη πολυτιμότερο.
Βρίσκεται ενώπιον μιας πρωτοφανούς θεσμικής κρίσης, μια πρωτοφανούς απειλής για την ίδια τη δημοκρατία.

Από τη μία, τα golden boys που τη τελευταία τριετία έκαναν ρεσάλτο ως γαλάζιες ακρίδες στο δημόσιο πλούτο. Από την άλλη, νέοι επιστήμονες, οι σύμβουλοι και τα στελέχη της διοίκησης που συμμετείχαν σε αυτή την επίπονη προσπάθεια της διαπραγμάτευσης απέναντι στους θεσμούς, και έδωσαν τα πάντα με ανιδιοτέλεια για ένα σκοπό πολύ μεγαλύτερο από τον τραπεζικό τους λογαριασμό και την πολυτελή ζωή. Αυτή αν θέλετε, η διαφορά ήθους, είναι και η μεγαλύτερη απόσταση που μας χωρίζει με το στρατόπεδο του αμοραλισμού και του κυνισμού. Είμαι βέβαιος, ότι απέναντι και στη σημερινή κρίση και πάλι η δημοκρατία θα είναι αυτή που θα δώσει τις απαντήσεις. Και αυτή τη φορά θα είναι ακόμα πιο πειστικές.