Ακροδεξιά κόμματα: Από την ΠΑΠ του Μανιαδάκη, στους «Έλληνες» του Κασιδιάρη και το «ΕΑΝ» του Κανελλόπουλου

Του Δημ. Κεμπέ  

Οι συζητήσεις δεν είναι εύκολες. Διαρκούν δεκαετίες, από την πρώτη κιόλας μεταπολεμική – μετεμφυλιακή περίοδο κι όταν οι πρωταγωνιστές αποφασίζουν να κατέβουν σε εκλογές,  πετυχαίνουν μεν την  «επαναφορά» του ιδεολογικού τους ρεύματος στην κεντρική πολιτική σκηνή ως σκληρή πρόταση διακυβέρνησης, ωστόσο  τα μονοψήφια ποσοστά τέτοιων σχηματισμών αποτελούν κυρίως εφαλτήριο μεταπήδησης των επικεφαλής τους  σε κόμματα εξουσίας.

Πέραν  όμως του  καιροσκοπισμού των προσώπων,  καταγράφεται ένα διαρκές ή αναζωπυρωμένο ενίοτε ενδιαφέρον από μερίδα του εκλογικού σώματος  για «νοικοκύρεμα» και  ενεργότερο ρόλο της δικαστικής αρχής και των Ενόπλων Δυνάμεων στα πολιτικά πράγματα, χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν το σύνολο των υποστηρικτών τέτοιων αντιλήψεων  θέλουν  τις κάλπες  ή αρκούνται στην υπόσχεση  ότι κάποια στιγμή θα στηθούν και αυτές…     

Η  ΠΑΠ

Το πρώτο λοιπόν σχήμα της  άκρας δεξιάς , η «Πολιτική  Ανεξάρτητη Παράταξη» (ΠΑΠ) των Κωνσταντίνου Μανιαδάκη (στη φωτογραφία) και Θεόδωρου Τουρκοβασίλη, εμφανίζεται στις εκλογές του 1950 και λαμβάνει  ποσοστό 8,1% και 16 έδρες επί συνόλου  250. Η δυναμική του εξανεμίζεται σε ένα μόλις έτος όταν ο στρατάρχης  Ν. Παπάγος στα πρότυπα του  Γκωλικού  «Συναγερμού του Γαλλικού  Λαού»  δημιουργεί τον αντίστοιχο  «Ελληνικό Συναγερμό» στον  οποίο μετακινούνται σύσσωμοι σχεδόν οι ψηφοφόροι της Δεξιάς εγκαταλείποντας τη στέγη του Λαϊκού Κόμματος και τους  Μεταξικούς  της ΠΑΠ.  Ο μεν  Μανιαδάκης παραμένει ενεργός ως βουλευτής και μετέπειτα υφυπουργός στις κυβερνήσεις της ΕΡΕ,  ο δε  Τουρκοβασίλης επιλέγει το Κέντρο  του  Γ. Παπανδρέου. 

Η δεύτερη φορά

Η δεύτερη φορά δεν καταγράφηκε παρά μόνον σε τηλεγραφήματα του Reuter’s και σε ένα –δυο βιβλία   τα οποία δεν τοποθετούνται πλέον στις προθήκες των βιβλιοπωλείων («Η δίκη της  Ευρώπης» του Π. Χαρίτου και «Τα καύσιμα ετελείωσαν» του διατελέσαντος- στη διάρκεια της Χούντας- για κάποιο διάστημα υφ.  Εθνικής Οικονομίας  Γ. Κάρτερ). Εν προκειμένω,  όπως αναφέρει ο Χαρίτος: «Στις  23 Σεπτεμβρίου  1974 και ενόψει των γενικών εκλογών που θα διενεργούντο  (σς 17/11/1974), το πρακτορείο Ρώυτερ μετέδωσε ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος θα κατήρχετο στις ελεύθερες εκλογές επικεφαλής κόμματος της δεξιάς  δημοκρατικής παρατάξεως».  Την επομένη το μεσημέρι, μεταβαίνει  στο σπίτι του στο Λαγονήσι  ο στρατηγός της Χωροφυλακής Ν. Πορρικός, ο οποίος κατ΄ εντολήν του υπ. Δημόσιας Τάξης, Σ. Γκίκα του ζητεί  «να εγκαταλείψει τέτοιες σκέψεις». 

Αναίρεση αμνηστίας 

Εκείνος αρνείται  και ο  Κωνσταντίνος Καραμανλής λίγες  μέρες αργότερα, στις 3 Οκτωβρίου 1974  ( ΦΕΚ  277/3.10.1974) αναιρεί την αμνηστία, που ο ίδιος  είχε χορηγήσει λίγους μήνες  νωρίτερα  (ΦΕΚ 211/26.07.1974), στους πρωταίτιους «πολιτικών εγκλημάτων και των προπαρασκευαστικών αυτών πράξεων… τεινόντων εις την εγκαθίδρυσιν του καθεστώτος της 21^ης Απριλίου 1967». Στο σημείο αυτό προκαλείται τεράστιο  νομικό κώλυμα, καθώς η γενική αμνηστία δεν αναιρείται, περαιτέρω η προσωρινή κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον  Κ. Καραμανλή αναζητούσε τρόπους  «υπέρβασης» της  επίσης διεθνούς   θέσεως  -εν είδη ιστορικού δόγματος – ότι  «Επανάσταση επικρατήσασα δημιουργεί  Δίκαιο» (Αμερικάνικη 1776, Γαλλική 1789 κτλ), ώστε να  παραπέμψει τους  Χουντικούς σε δίκες  για την κατάλυση του πολιτεύματος, τους βασανισμούς και το Πολυτεχνείο (σς το Κυπριακό διερευνάται ακόμη).  

Εθνική  Παράταξη 

Στις εκλογές του 1977 ένα νέο κόμμα, η Εθνική Παράταξη,  επιχειρεί να εκφράσει τους φιλομοναρχικούς, τους  εθνικιστές και  τους συμπαθούντες τον ρόλο των  λειτουργών της  Δικαιοσύνης και του Στρατού στο πολιτικό στερέωμα.  Στην ηγεσία του βρίσκονται ο πρώην πρωθυπουργός (1965-1966) Στέφανος Στεφανόπουλος (στη φωτογραφία ανάμεσα σε Κ. Μητσοτάκη και Γ. Παπανδρέου) της συντηρητικής πτέρυγας της Ένωσης  Κέντρου και  ο  επίσης πολιτικός γόνος Σπύρος Θεοτόκης, αμφότεροι με μακρά  κοινοβουλευτική διαδρομή.  Έλαβαν 6,8% των ψήφων και 5 από τις 300 έδρες, ποσοστό  ενθαρρυντικό για  μια συνέχεια  που όμως δεν προέκυψε. Η επέλαση του Ανδρέα Παπανδρέου, η αναζήτηση συμμαχιών της  ΝΔ προς τα δεξιά της για την «αναχαίτιση» του ΠΑΣΟΚ, αλλά  και η ανάγκη για την εξασφάλιση της  180+1  ψήφων ώστε ο  Καραμανλής να εκλεγεί  Πρόεδρος της  Δημοκρατίας το 1980, στην τρίτη ψηφοφορία με  183 ψήφους  ( Χρ. Αποστολάκος, Κ.  Χούτας και  Χασάν Ιμάμογλου της Εθνικής  Παράταξης)  οδήγησαν το κόμμα σε διάλυση  και τον Σπ. Θεοτόκη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της  ΝΔ.  

ΕΠΕΝ  

Τον Ιανουάριο του 1984,  ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αποφασίζει να κάνει το βήμα  που επί  7 χρόνια υποσχόταν ότι θα κάνει και ιδρύει  από τις φυλακές Κορυδαλλού την Εθνική  Πολιτική  Ένωση   (ΕΠΕΝ)  από την οποία αποχώρησε  λίγο αργότερα  όταν πληροφορήθηκε ότι  ο αντ΄ αυτού Χρύσανθος Δημητριάδης (στη φωτογραφία αριστερά, μαζί με τον Σπύρος Σταθόπουλος και τον νεαρό τότε Μάκη Βορίδη – στον “κύκλο”) σχεδίαζε να  κατεβάσει  το κόμμα στις Ευρωεκλογές.  Ο δικτάτορας διαφώνησε και αποχώρησε, όπως και οι άλλοι καταδικασμένοι  Χουντικοί.  

Ο Δημητριάδης  με ποσοστό 2,29% εξελέγη ευρωβουλευτής  αλλά πέραν τούτου ουδέν.  Οι προθέσεις, τα προγράμματα, οι  «καθαρές γραμμές», οι υποσχέσεις και οι επικλήσεις στο θυμικό  ενός  κομματιού της εκλογικής βάσης  που δεν ήταν τελείως αντίθετο με τον τρόπο άσκησης της εξουσίας  την περίοδο  1967-1974,  όλα αυτά οικοδόμησαν το υπόβαθρο και αυτής της απόπειρας, ωστόσο τα γεγονότα ήταν πολύ νωπά. Ποιος μπορούσε να  ξεχάσει τους Παπαδόπουλο – Ιωαννίδη, Βαρνάβα, Ρουφογάλη, Ντερτιλή, τον Χριστολουκά της Αστυνομίας  και τους συνεργούς  τους να λυσσομανούν, να ξιφουλκούν και να βυσσοδομούν  στη δίκη για τη σφαγή στο Πολυτεχνείο, με τους 34 νεκρούς και τους 1.103 τραυματίες (αριθμοί καταγεγραμμένοι στο πόρισμα Τσεβά). Εκείνα τα ισόβια ήταν για δολοφονίες, «ήτανε θηλιές στους λαιμούς κι όχι φουλάρια μυρωμένα που σαν θ΄ άλλαζε η μόδα θα τα βγάζανε…».   

ΛΑΟΣ και Χρυσή Αυγή  

Μετά τις εκλογές του 2000, όταν η Νέα Δημοκρατία ηττήθηκε οριακά από το ΠΑΣΟΚ, εισέρχεται στην πολιτική ζωή ο  επί σειρά ετών βουλευτής της Γιώργος Καρατζαφέρης με τον  Λαϊκό  Ορθόδοξο Συναγερμό  (ΛΑΟΣ). Στο πρώτο συνέδριο το 2002, οι σύνεδροι τον υποδέχονται με το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Είναι η εποχή όπου ο ανιψιός του   ιδρυτή της ΝΔ  Κ. Καραμανλής έχει τοποθετήσει εκ νέου τη  ΝΔ στο «κοινωνικό κέντρο» δεσμευόμενος παράλληλα την «επανίδρυση του κράτους» προφανώς για να περιορίσει τις απώλειες στο αμιγώς δεξιό ακροατήριο.

Στις εκλογές του 2004 το  ΛΑΟΣ καταλαμβάνει το  2,19% των ψήφων ωστόσο μετά το φιάσκο της… επανίδρυσης, της αδυναμίας ελέγχου της  καταγγελλόμενης διαπλοκής, της σκανδαλολογίας και των πυρκαγιών,  ο Γ. Καρατζαφέρης   μπαίνει στη  Βουλή στις εκλογές του 2007 με 3,80% και 10 έδρες. Αυξάνει δε την κοινοβουλευτική του δύναμη στις 15 έδρες το 2009  (5,63%) επωφελούμενος από την ευρείας  έκτασης ήττα της  Νέας Δημοκρατίας και κάπως έτσι  ετοιμάζεται να εκπληρώσει προσδοκίες που πάντα  ψιθυρίζονταν αλλά ποτέ δεν λέγονταν μεγαλοφώνως από τους θιασώτες της υπερσυντηρητικής πτέρυγας.

Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, το επαναλαμβανόμενο αίτημα για αμνήστευση των ισοβιτών της Χούντας, η παθητική στάση της τότε κυβέρνησης   απέναντι στην υπόθεση του Βατοπεδίου, το κλίμα ασυνεννοησίας μεταξύ  Καραμανλή  – Παπανδρέου, τα «Δεκεμβριανά» του 2008, σε συνδυασμό με την αλαζονεία των πρωθυπουργικών  συνεργατών και την εμπλοκή τους σε σκοτεινές περιπέτειες ( Siemens, ομόλογα κτλ), έσπρωξαν προς τα πάνω τον  Γ. Καρατζαφέρη ο οποίος μάλιστα στις Ευρωεκλογές του 2009, λίγο πριν τις εθνικές, είχε λάβει  7,15%  εκλέγοντας 2 ευρωβουλευτές. 

Ανεξήγητη στάση  

Αιφνιδίως, το Φθινόπωρο του 2011 ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ προτείνει  τον πρώην κεντρικό τραπεζίτη και αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας  Λ. Παπαδήμο, τον στενότερο συνεργάτη του Κ. Σημίτη, ως μεταβατικό αντικαταστάτη του Γ. Παπανδρέου στην πρωθυπουργία της χώρας. Μάλιστα στην κυβέρνηση  που σχηματίζεται τον Νοέμβριο, βάζει και δικά του στελέχη, τους Μ. Βορίδη, Αδ. Γεωργιάδη, Αστ. Ροντούλη και Γ. Γεωργίου. Τρεις μήνες αργότερα,  την παραμονή της υπογραφής του 2^ου  Μνημονίου, ο Καρατζαφέρης αίρει τη στήριξη του στην  κυβέρνηση Παπαδήμου αλλά ήταν πλέον αργά. Η στάση του προκάλεσε τεράστια έκπληξη. Σε κάθε περίπτωση οι ψηφοφόροι έστρεψαν το ενδιαφέρον τους  προς τη  Χρυσή Αυγή και τους νεοπαγείς Ανεξάρτητους Έλληνες (ΑΝΕΛ) οι οποίοι είχαν μόλις δημιουργηθεί, πάλι στα πλευρά της ΝΔ, από τον έως τότε  βουλευτή της Πάνο Καμμένο.

Αργότερα, το όνομα του πρόεδρου του ΛΑΟΣ ενεπλάκη σε υπόθεση διακίνησης μαύρου χρήματος 6 εκατ ευρώ το οποίο εντοπίστηκε στις off shore εταιρείες Catalina και Hormeric. Τον Δεκέμβριο του 2015, το τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών τον έκρινε ένοχο για κατ΄ εξακολούθηση (2010/2011/2012) υποβολή ελλιπούς δήλωσης  πόθεν έσχες, επιβάλλοντας του ποινή φυλάκισης 12 μηνών και χρηματικό πρόστιμο 10.000 ευρώ.

Παρ΄ολίγον πρωτιά το 2012     

Τον Μάιο του 2012, εν μέσω πραγματικού κινδύνου  ακαριαίας χρεοκοπίας, τα δύο πατριωτικά – ακροδεξιά – εθνικιστικά, ή όπως αλλιώς  θέλει να τα χαρακτηρίσει κανείς, κόμματα, λαμβάνουν αθροιστικά πάνω – κάτω ίδιο αριθμό ψήφων και ποσοστών με   Νέα Δημοκρατία που τερμάτισε πρώτη. Συγκεκριμένα, οι ΑΝΕΛ  παίρνουν 10,61% και 670.596 ενώ η Χρυσή  Αυγή  6,97% και  440.894 ψήφους, εκλέγοντας  33 και 21 βουλευτές αντίστοιχα.

Η  ΝΔ του Αντ. Σαμαρά ψηφίζεται από 1.192.054 ψηφοφόρους σε ποσοστό 18,85%, το ΠΑΣΟΚ καταρρέει στην τρίτη θέση  και ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται για πρώτη φορά αξιωματική αντιπολίτευση.  Ένα μήνα αργότερα, στις κάλπες του Ιουνίου, η ΝΔ  με  29,66% σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ  (12,28%) και τη ΔΗΜΑΡ  (6,26%) καταφέρνουν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας, ενώ οι ΑΝΕΛ (7,51%) και η  Χρυσή Αυγή (6,92%)  συγκρατούν σε μεγάλο βαθμό τα οφέλη που είχαν αποκομίσει. Μάλιστα η Χρυσή Αυγή στις Ευρωεκλογές του 2014, με τους περισσότερους βουλευτές της προφυλακισμένους για   διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, αυξάνει το ποσοστό της στο  9,39%  (536.910 ψήφους) εκλέγοντας 3 ευρωβουλευτές την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ κόβει πρώτος το νήμα με 26,56%.

Οι ΑΝΕΛ υποχωρούν  στο 3,46% , επανέρχονται στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015 στο  4,75% και παρότι οι Αλ. Τσίπρας και Π. Καμμένος συγκυβερνούν, το κόμμα του δεύτερου παραμένει στην κεντρική πολιτική σκηνή  έστω και οριακά (3,69%) στις κάλπες του Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους.

Η ισχύς της ΧΑ και η είσοδος Βελόπουλου 

Την ίδια περίοδο το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου, το οποίο διέθετε και δεύτερη σφραγίδα ως «Ελληνική Αυγή» για την περίπτωση που το  Α1 τμήμα του Αρείου  Πάγου δεν ενέκρινε την κάθοδο του στις κάλπες, καταλαμβάνει ποσοστό  6,28%  τον   Ιανουάριο του 2015 και 6,99% τον Σεπτέμβριο και με 18 έδρες παραμένει τριτη κοινοβουλευτική δύναμη.

Η φθίνουσα  πορεία έχει μεν ξεκινήσει, ένας νέος παίκτης  προερχόμενος από τον ΛΑΟΣ, ο Κυριάκος Βελόπουλος, αναζητεί από το 2016 με την «Ελληνική Λύση» τον χώρο του  στα δεξιά της δεξιάς, ωστόσο η αποκλιμάκωση είναι αργή.  Στις ευρωεκλογές του Μαΐου 2019 η Χ.Α. τερματίζει πέμπτη με ποσοστό 4,87%, εκλέγοντας δύο ευρωβουλευτές και  στις  7 Ιουλίου στις εθνικές  εκλογές τίθεται οριακά εκτός Βουλής (2,93%) ενώ η «Ελληνική Λύση» εξασφαλίζει την είσοδο της με 4,18% και 10 βουλευτές  έχοντας ως «προίκα» το 3,70%  και τη 1 έδρα στο ευρωκοινοβούλιο. Αθροιστικά δηλαδή, η ακροδεξιά εξακολουθεί να επιλέγεται από το 8% – 9% των ψηφοφόρων. 

«Συντηρητικό ακροατήριο»

Σήμερα, 4 χρόνια μετά κι ενώ η ηγετική ομάδα της Χ.Α. εκτίει ποινές κάθειρξης στις φυλακές Δομοκού για την εγκληματική της δράση, οι «Έλληνες» του Ηλία Κασιδιάρη  υπό την προεδρία του πρώην αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αναστάσιου Κανελλόπουλου  όπως και η «Λύση» του Κ. Βελόπουλου, εξακολουθούν να έχουν – τουλάχιστον  δημοσκοπικά  – την ίδια απήχηση στο εκλογικό σώμα.

Το αποκαλούμενο «συντηρητικό ακροατήριο» τείνει πάντα ευήκοα ώτα σε όσους το παροτρύνουν σε  διαμαρτυρία διαρκείας οδηγώντας  διασυρόμενους στην ιστορία εκείνους που το εκμεταλλεύονται. Όπως αδιαφόρησε για τη βαναυσότητα του αντισυνταγματάρχη Μανιαδάκη, τις «πιρουέτες» των Στεφανόπουλου – Θεοτόκη,  τα πήγαινε – έλα των  Καρατζαφέρη – Καμμένου και πιο πρόσφατα τα καλλυντικά, τα βιβλία και τα κομποσχοίνια του Βελόπουλου, έτσι και σήμερα παραμερίζει τη συνεργασία του συνταξιούχου ανώτατου δικαστικού με τον έγκλειστο Κασιδιάρη  και ετοιμάζεται για τις κάλπες της 21^ης Μαϊου.      

«Δημοκρατικέ λαέ» 

Και μη σκεφτεί κανείς ότι κουράστηκε γιατί δεν θα διαβάσει τα καλύτερα, ούτε θα καταλάβει τα μελλούμενα. Ο πρόεδρος λοιπόν των «Ελλήνων»  επαναλαμβάνει συνεχώς  στην κατακλείδα των λόγων και των  δηλώσεων του,  φράσεις όπως  «Δημοκρατικέ λαέ, η ώρα της κρίσης πλησιάζει… η Δημοκρατία θα νικήσει…η Συνταγματική νομιμότητα θα αποκατασταθεί» . Όσο περνούν οι μέρες, τόσο πιο πολύ ξεκαθαρίζουν οι προθέσεις των δύο πολιτικών συνεταίρων. Λέγεται  ότι  Κανελλόπουλος και Κασιδιάρης έχουν υπογράψει ιδιωτικό συμφωνητικό αν και ο πρώτος  αναφέρει δεξιά – αριστερά πως είναι «λογοτιμήτης»  και  «δεν χρειάζονται τζίφρες στα χαρτιά». Αν το κόμμα αποκλειστεί ή  ζητήσουν από τον πρόεδρο  Κανελλόπουλο να θέσει εκτός ψηφοδελτίων τον Κασιδιάρη, τότε δεν θα κατέβει ούτε  ο ίδιος στις  21 Μαϊου, αλλά θα επανέλθει στις δεύτερες κάλπες ως επικεφαλής του δικού του  «ΕΑΝ». 

Αναδρομή 

Όπως και να ‘χει, ο Κανελλόπουλος εξακολουθεί να φωνάζει ότι η  «χώρα χρειάζεται εισαγγελέα», το παλαιό εκείνο σύνθημα που αντηχούσε την περίοδο πριν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 όταν μια μερίδα της κοινής γνώμης απελπισμένη από τη δυσώδη πολιτική ατμόσφαιρα ζητούσε ακρίτως και ασμένως  την παρέμβαση της Δικαιοσύνης.

Τελικώς το … αίτημα ικανοποιήθηκε και κάπως έτσι  προέκυψαν οι συνταγματάρχες της Χούντας  με πρώτο πρωθυπουργό τον ενε ενεργεία  (1962-1968)  εισαγγελέα του  Αρείου  Πάγου  Κων.  Κόλλια  ο οποίος, αφού τους έκανε τη δουλειά,  διέφυγε διωκόμενος  τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους  στην Ιταλία με την τότε βασιλική  οικογένεια.  

Έξι χρόνια αργότερα,  στα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον 1973, το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Δημόσιας  Τάξης κατείχε ένας  άλλος  εν ενεργεία  (1970-1974) εισαγγελέας Αρείου Πάγου, ο Παναγιώτης  Θεράπος, ως μεταβατικός υπουργός της κυβέρνησης Μαρκεζίνη. Γλίτωσε τη δίκη και τη χλεύη επειδή στις 17 Νοεμβρίου παρέμεινε σπίτι του κι εκ των υστέρων αποδείχθηκε πως η εντολή για τη  χρήση όπλων είχε δοθεί από τον αδελφό του δικτάτορα, Χαράλαμπο Παπαδόπουλο, γενικό γραμματέα του υπουργείου.

Σε κάποια από εκείνες τις  χαραμάδες πέρασε και ο επίτιμος πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας  Χαρίλαος  Μητρέλιας  αρχικώς  ως νομικός συνεργάτης του  Παπαδόπουλου  και ακολούθως ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης  Μαρκεζίνη.    

Οι σχέσεις  

Γενικώς οι σχέσεις των λειτουργών του Κράτους  και της Εκκλησίας με τους πραξικοπηματίες, δεν δοκιμάστηκαν ιδιαίτερα πλην ελαχίστων  εξαιρέσεων  (Μιχ. Στασινόπουλος).  

Ο Ευστάθιος Μπλέτσας, διάδοχος του Θεράπου στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου την 3ετία Σεπτεμβρίου  1974 – Ιουνίου 1977, στο βιβλίο του υπό τον τίτλο: «Η Ελληνική Δικαιοσύνη, βορά της μεταπολιτευτικής υστερίας και μυθοπλασίας», αναφέρει σχετικά: «Εκ των 500 ακαδημαϊκών και καθηγητών ανωτάτων σχολών, των 75 Μητροπολιτών και των υπέρ 60 ανώτατων δικαστικών λειτουργών και των υπέρ 500 λοιπών αξιωματούχων της Πολιτείας,  ουδείς παρητήθη και ουδείς εξεδήλωσε άλλην διαμαρτυρίαν δια την επελθούσαν μεταβολή… Πάντες απεκάλουν το νέον καθεστώς  «επανάστασιν»… Η δε επέτειος 21/4/1967 επανηγυρίζετο εις την Ακαδημίαν, τα ανώτατα και κατώτερα πνευματικά ιδρύματα, τους οργανισμούς, τα σωματεία κτλ, εξεφωνούντο δε λόγοι υπέρ της μεταβολής υπό σήμερον εμφανιζόμενων ως πολεμίων αυτής..».

Ο Μπλέτσας ήταν αντίθετος  προς την αποκατάσταση των δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών οι οποίοι, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, είχαν εξαναγκασθεί σε παραίτηση. Μάλιστα από την πρώτη στιγμή ανάληψης των καθηκόντων του ζήτησε από το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο  να απορριφθούν όλες οι αιτήσεις  (βάσει της Συντακτικής Πράξης 11 παρ 2/5.09.1974) με την αιτιολογία ότι κανείς από αυτούς δεν είχε εξαναγκασθεί σε παραίτηση. Έλα…  

Τα δύο δημοψηφίσματα

Ένα επιπλέον αφώτιστο σημείο των σχέσεων αυτών, είναι βέβαια οι προταθείσες συνταγματικές  αλλαγές οι οποίες υπερψηφίστηκαν στο δημοψήφισμα του  1968  σε ποσοστό 77,48%. Πριν από όλα, σημειώνεται ότι και τα 2 δημοψηφίσματα της Χούντας  (το δεύτερο του 1974 ήταν – κατ΄ ουσίαν – για τη βασιλεία)  αμφισβητήθηκαν μεταπολιτευτικά καίτοι το ΝΑΙ στο πρώτο θα  κυριαρχούσε ούτως ή άλλως ενώ το  ΟΧΙ στο δεύτερο επιβεβαιώθηκε στο  δημοψήφισμα του 1974 (8/12/1974)  όπου ο λαός απέρριψε τη βασιλευομένη δημοκρατία με 69,18%, όταν ένα χρόνο νωρίτερα την είχε απορρίψει – ομοίως περίπου –  με  78,43%.

Πάντως την κύρια ευθύνη για την  «αποσιώπηση» των γεγονότων τη φέρουν οι ίδιοι οι Χουντικοί   καθώς στην πρώτη περίπτωση  δεν  εφάρμοσαν το παραμικρό από όσα υποσχέθηκαν εξακολουθώντας να εξουσιάζουν  με τον στρατιωτικό νόμο και στη δεύτερη,  αντί να θέσουν ευθέως το ερώτημα «Ναι ή Όχι» στον βασιλιά, το έβαλαν ως δίλημμα για την «Προεδρική κοινοβουλευτική  Δημοκρατία»  που επί 6 έτη υπόσχονταν ότι θα εφαρμόσει ο δικτάτορας  και τελικά όταν το  προσπάθησε, τον κατάπιαν οι δικοί του. 

Συνταγματικές προτάσεις  

Βασικός συντάκτης των αναθεωρητικών προτάσεων δεν ήταν άλλος από τον  Χ. Μητρέλια, εξ΄ ου και η ομώνυμη  «επιτροπή Μητρέλια» στην οποία συμμετείχαν εν ενεργεία δικαστικοί του ΣτΕ, του Αρείου Πάγου, καθηγητές πανεπιστημίων και κάποιοι δικηγόροι.  Το σχέδιο που παρουσίασαν  στις 23 Δεκεμβρίου 1967 «έβριθε ανεπίτρεπτων περιοριστικών  διατάξεων»,  όπως αναφέρει  ο καθηγητής Δημ.  Κούσουλας στο βιβλίο του υπό τον τίτλο  «πολιτικές ευθύνες  1967-1974», οι οποίες είτε αποσύρθηκαν είτε βελτιώθηκαν με αποτέλεσμα στις 14 Σεπτεμβρίου  1968 να  υπάρχουν τροποποιήσεις στα 108 από τα 138 άρθρα του. Ο Κούσουλας υποστηρίζει  ότι το Σύνταγμα δεν εφαρμόστηκε ποτέ «γιατί  πολύ απλά ήταν δημοκρατικό»!  

Στο  δικό του βιβλίο (επίτομο Συνταγματικό Δίκαιο), ο καθηγητής  Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος συγκρίνοντας ένα προς ένα τα άρθρα του  συντακτικού κειμένου  του 1968  επισημαίνει ότι 52 εκ των 120 «μεταφέρθηκαν σχεδόν αυτούσια»  στο Σύνταγμα του 1975.

Περαιτέρω, δεν συμπεριλήφθηκαν στο νέο Σύνταγμα  ορισμένες  διατάξεις όπως 1. η δημιουργία Συνταγματικού Δικαστηρίου (αρ 98), 2. η καθιέρωση του ασυμβίβαστου  μεταξύ βουλευτή  και υπουργού  (αρ 88 παρ 2), 3. η κατάργηση  όλων των βουλευτικών ατελειών (αρ 70 παρ 1),  4. η απαγόρευση επανεκλογής βουλευτή για 4^η συνεχόμενη φορά (αρ. 61 παρ 4), 5. η απαγόρευση επιβολής φόρου  ή άλλου οικονομικού βάρους με νόμο αναδρομικής ισχύος κτλ.

Το δια ταύτα  κρίνεται από την ικανότητα της σύγκρουσης ενός  εκάστου με την πραγματικότητα και από τις διαφορετικές πηγές γνώσης.